آخرین رقص تانگوی رئیس جمهور و آخرین امید/جلال میرزااقایی

اختصاصی همای گیلان: شاید آخرین نسل از آرمان خواهی های بلند یک کشور ،در قالب تحقق مطالبات از طریق صندوق رای ،کم کم مایوس میشوند و میدان را خالی و کشتی سرگردان تاریخ تحولات کشور از مشروطه به اینطرف ،اینک در اقیانوس حوادث و تحولات نه چندان خوشایند ،سرگردان می باشد .
بو و شمیم خوشی به مشام نمی رسد و دور از جوانمردی و انصاف می باشد که همه قصور ها و بن بست ها را به حساب رئیس جمهور گذاشته شود اگرچه اینک او یگانه امید در پایداری و استقامت و ایستادگی ملت ایران می باشد .
در مجموعه حاکمیت فقط او به پشتوانه رای انتخاب شده و نباید نقطه پایان رویای مردمی باشد که از مشروطه ،درآرزوی تحقق قانون بوده اند .بهر دلیل رویگردانی از فلسفه انتخاب و دلسردی از صندوق انتخابات و یا برای آزمایش و خطا ،فرصتی برای جبران نیست .او امروز در آزمایش بزرگ تاریخی قرار دارد و هر گونه تعلل و مماشات و یا خیانت ،باعث میشود که برای ابد مورد لعن و طعن مردم و تاریخ قرار گیرد .روحانی امروز باید ایستادگی کند و همین امروز و نه روز دیگر چون کشور در وضعیت خطیر داخلی و خارجی قرار دارد و باید نگران بود .
ایستادگی اش باعث دلگرمی جنبش مدنی و حرکت های اجتمایی و به حمایت از او منجر میشود که از هر تکیه گاهی مطمئن تر و حیاتی تر می باشد و نباید آخرین رئیس جمهور از جنس رای باشد و متاسفانه امیدها از او کم کم رنگ می بازد و این بیش از آنکه به خودش صدمه بزند به کشور ضربه و آسیب و صدمه وارد می کند .او آخرین امید برای تحولات از طریق صندوق رای می باشد و بجز این راه را برای چکمه پوشان هموار می کند که دوباره تاریخ تکرار میشود و خواسته های بحق ملت در بطن تحولات بنیانکن دفن میشود .امروز تنها دست آویز ،تکیه بر قانون اساسی که نقد بسیاری هم به آن وارد می باشد ،تکیه گاهی محکم و حربه ای استوار برای تحقق مطالبات صنفی و فرهنگی و سیاسی آحاد جامعه می باشد و باید بسیار دقیق و حکیمانه مواظب بود که جامعه بسوی فاز و سیکل خشونت نیافتد .جامعه مدنی و تحول خواهان عرصه کنش های اجتمایی ،بدور از احساسات و با تکیه بر عقلانیت سیاسی و اجتمایی باید میدانداری کنند و وظیفه رئیس جمهور قرار گرفتن در کنار این جامعه و ایستادگی برای تحقق آرمانهای ملی و میهنی می باشد .رئیس جمهور باید بشدت از روزمرگی اداری و مدیریتی و دور تسلسل با این کابینه ضعیف خود ،بپرهیزد .اتفاقا این میدانی است که آنها برایش ترسیم کرده اند .نباید با عملکرد بد و زدوبند ها، مردم را ناامید کرد .مردم اگر در میدان باشند و با تکیه و امید متقابل ،میتوان بر همه مشکلات داخلی و خارجی فایق آمد و این مردم عمق نگاه استراتژیک امروز ما هستند و نه سلاح و جنگ افزار های هسته ای .نه موشک و نه جنگ افزار های مرگبار ،هیچکدام قابل قیاس با سر مایه ملی و مردمی نیستند، تجربه عراق و افغانستان و لیبی ،پیش روی ما هستند .در این یاد داشت نه قصد توجیه عملکرد او و نه قصد تاختن بر او را دارم .همچنان در اوج نارضایتی از او ،اعتقاد دارم که در دایره بسته انتخابات ریاست جمهوری،بهترین گزینه بوده و همچنان هم هست و اما اگر تعلل بیشتری در عزم برای تغییرات ساختاری کشور کند می تواند آخرین رئیس جمهور باشد .
ما روحانی را حرفه ای ترین رئیس جمهور دانسته و دل به تفکر آزادی خواهی ،توسعه گرا ،و نگاه مدرنیته او سپردیم و او را باور کردیم و گفتیم که آمدن او فریبی دیگر نیست .امیدی که با وعده تدبیر روحانی جوانه زده بود ،حقیقت پنداشته و با تمام وجود از او حمایت کردیم و اینک پشیمان هم نیستیم چون از موانع پیش رو و سختی های مبتلابه او با خبریم و کماکان اعتقاد دارم که او آخربن شانس برای اصلاح وضعیت نابسامان کشور می باشد .هنوز اعتقاد دارم که فرصت برای اصلاح امور هست اما نه آنچنان که پس از خواب غیلوله ،بشود تصمیم گرفت .سخنان زیبا ،عمل زیباتر می خواهد ما به اندازه کافی واعظ و خطیب داریم ولی آنچه که بسیار کم داریم ،دولتمردان شجاع و کار آمد می باشد ،نمیشود رو به آسمان کرد و در انتظار و دلخوش تحولی خارج از اراده و تصمیم سازی ماند .وضعیت داخلی و خارجی ما طوری است که بهمراه روحانی ،باید همگی درک کنیم و بدانیم که دیگر وقت اضافه و دقیقه نودی در کار نیست .روحانی خود حاصل محاسبه دقیقه نود است .

انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.

با کانال همای خبر همراه باشید