اختصاصی همای گیلان، آسایش یک امر بیرونی است و آرامش یک امر درونی است .
۳۰ سال پیش؛آسایش کم بود ولی آرامش زیاد.فقر و ستم هم کم بود .
اما امروزه؛آسایش بیشتر است ؛فقر و ستم هم بیشتر،فقط کافی است که به قد و قامت ِجوانان ِ امروز نظر بیفکنیم ، قد ها؛بطور ِمُتوسط ۵سانتی متر،کوتاه تر شده است.
تاریکی کمتر و نور ِبرق،بیشتر اما تاریکی زندگی ها؛خیلی بیشتر .
بیکاری،بیماری،سوءتغذیه زیادتر .
رباخواری،ریاکاری،خشونت و بیرحمی هم بیشتر .
خودرو ها؛روزانه و ماهانه وسالانه در ایران؛از جنگ۸ ساله؛بیشتر می کُشند!
فاصله ی اقتصادی و فرهنگی ؛در زندگی خانوارها؛هم بیشتر .
برق ،راه،خودرو،شهرنشینی،تراکتور،پشت میز نشینی،کارخانه و فنّآوری<آسایش>را افزایش داده است .
اما،بیکاری،کمبود معنویت،ستم،بی رحمی،زیاده خواهی،دروغگویی،بی ایمانی،آشفتگی های اجتماعی،چشم و هم چشمی وتغییر ارزش ها؛ سبب شده که خانوارها و جامعه؛دُچار بیقراری،اضطراب و نااُمیدی شوند و فساد؛فَوَران کُند و << آرامش >> کم شود .
در یک کلام؛امروزه :<<آسایش>>بیشتر امّا<<آرامش>>کمترشده است .