اختصاصی همای خبر:از دو دهه پیش که کار رسانه ها بطور جدی تر آغاز شد، دولتمردان زیادی روی کار آمده‌اند و شعار همه مسئولین اجرایی استان، رفع مشکل زباله و ساخت کارخانه زباله‌سوز بوده است. مسئولین عزیز گیلان در سخنرانی‌های خود، زباله را “طلای کثیف” نامیده و به بهره‌وری کشورهای توسعه‌یافته‌ای چون چین از این طلای کثیف اشاره کرده‌اند و همواره امید داشته‌اند که به زودی مشکل زباله استان حل خواهد شد.
به مرور زمان اما نه تنها این مشکل حل نشد، بلکه حجم بیشتری از جنگل‌های زیبای سروان، المان لنگه لنگرود و چوشل لاهیجان تخریب شده و بیماری‌های زیادی برای مردم گیلان به وجود آمده است. اعتراضات مردم نیز هیچ‌گاه به جایی نرسیده و این معضل همچنان به قوت خود باقی مانده است.
بنده قرار بود به زیبایی‌های گیلان و پتانسیل‌های آن در توسعه گردشگری بپردازم که قادر است ریشه بیکاری‌ها را حل کرده و رونق اقتصادی و بسترهای سرمایه گذاری در جای جای خطه سبز و زیبای گیلان پایه ریزی کند در حالیکه معضل پسماندها و پساب‌های گیلان به حدی بغرنج است که نمی‌توان نامی از یک استان گردشگرپذیر و توسعه گردشگری برد این بحث با دو مشکل اساسی روبروست.
اکثر شهرهای گیلان با نعمت بزرگ گذر رودخانه از وسط شهر دست بهرخوردارند هستند که می‌تواند تعریف بزرگی برای گردشگری باشد، اما آب همه این رودخانه‌ها با فاضلاب خانگی آمیخته است. این آب آلوده قطعاً بر سفرهای زیرزمینی تأثیر می‌گذارد و کشاورزی، میوه‌ها و سبزیجات را آلوده می‌کند؛ غذاهایی که بر سر سفره‌های ما مزین می‌شود.
اینجاست که گیلان در رتبه اول ابتلا به سرطان قرار دارد. این واقعیت مرا واداشت تا از معضلات اساسی استان صحبت کنم که هم گردشگری را تحت تأثیر قرار داده و هم سلامت انسان‌ها را.
اگر گیلان می‌خواهد به خودکفایی برسد و ریشه بیکاری را خشکاند و سلامت مردم را فراهم کند، بیش از هر چیز باید هر چه سریع‌تر نسبت به حل دو مشکل زباله و فاضلاب اقدام کند. این موضوعی است که حق‌شناس، استاندار گیلان، بارها به آن اشاره کرده است، اما نیازمند عزم جدی برای حل ریشه‌ای این دو مشکل است.
علی علی پور