بحران کمبود پارکینگ در رشت؛ زخمی مزمن شده بر چهره شهر
یادداشت از محمدرضا خاکسار
همای خبر_ محمدرضا خاکسار فعال اجتماعی و سیاسی از رشت در پنجمین یادداشت شهری خود نوشت:
رشت در دهههای اخیر رشدی شتابزده را تجربه کرده است؛ رشدی که در بسیاری از موارد، از توان زیرساختهای شهری پیشی گرفته و توازن شهر را برهم زده است.
معابری که روزگاری حمل و نقل های روان داشتند، امروز زیر بار سنگین ترافیکها و کمبود پارکینگ، به معضلی روزمره و فرساینده بدل شده اند.
بیبرنامگی و انفعال در ترافیکهای ناشی از فعالیت مراکز درمانی و تجاری در کنار افزایش افسار گسیخته صدور پلاکهای جدید خودروهای شخصی، رشت را به شهری قفل شده در ترافیک مزمن تبدیل کرده است.
شهری که در آن یافتن یک جای پارک ساده، به چالشی زمانبر و اعصابفرسا بدل شده است.
در واقع کمبود فضای پارک خودرو تنها آسایش رانندگان را مختل نکرده، بلکه معضلات اقتصادی، اجتماعی و محیط زیست شهری گستردهای را به شهر رشت تحمیل کرده است.
کسبوکارهای زیادی در بافت مرکزی شهر، به دلیل نبود جایی برای پارک خودرو همه روزه مشتریان خود را از دست میدهد و از سوی دیگر جان بیماران و سالمندان به دلیل دشواری دسترسی به نیروهای امدادی و مراکز درمانی به مخاطره میافتد.
این در حالی است که اتلاف سوخت و انرژی ناشی از چرخش بدنبال جای پارک یا بدلیل ماندن پشت ترافیک به حداکثر رسیده و اعصاب و روان و وقت شهروندان را نیز زایل میسازد!
مجموعه این عوامل، کیفیت زندگی در شهر را به شدت کاهش داده و چهرهای ناموفق از مدیریت شهری به نمایش میگذارد.
در این میان، پرسش اساسی افکار عمومی را به خود مشغول کرده است:
منابع مالی که مالکان ساختمانها بابت کسری یا عدم تأمین پارکینگ بعنوان عوارض و جرایم پرداخت کرده اند در کجا و چگونه هزینه شدهاند؟!
انتظار طبیعی شهروندان آن بوده که این درآمدها صرف ایجاد پارکینگهای عمومی، طبقاتی و کارآمد شود؛ اما در بسیاری از نقاط پرتردد شهر، همچنان اثری از چنین زیرساختهایی دیده نمیشود.
نبود برنامهریزی بلندمدت، فقدان نقشه راه مشخص و کمرنگ بودن مشارکت بخش خصوصی در زیست پذیر ساختن معابر و محلات شهر، همگی گویای خلأ جدی در سیاستگذاری در حوزه حملونقل شهری رشت است.
رشت عزیز ما امروز بیش از هر زمان دیگری به تصمیمات شجاعانه و آیندهنگرانه نیاز دارد؛ تصمیماتی فراتر از رویکردهای درآمدمحور و جریمهمحور.
شهرداری میتواند با فراهم کردن بسترهای قانونی و اقتصادی، سرمایهگذاران را به احداث پارکینگهای طبقاتی و مکانیزه ترغیب کند و از این مسیر، علاوه بر منافع عمومی و ایجاد درآمدهای پایدار با بهرهگیری از فناوریهای نوین فرآیند هوشمندسازی حمل و نقل شهری از اعلام ظرفیت پارکینگها تا تابلوهای دیجیتال راهنما را موجب شود و نقش مؤثری در کاهش ترافیک و آرامش شهر ایفا کند.
در این میان اتخاذ راهکارهای کوتاهمدت نیز ضروری است.
تغییر کاربری زمینهای رها شده به پارکینگهای موقت، بازنگری در مدیریت توقف حاشیهای و اجرای تعرفههای شناور در مناطق پرتراکم، میتواند بخشی از فشار موجود را کاهش دهد.
با این حال، کلید حل دائمی این بحران در شفافیت مالی و اصلاح نگرش مدیریتی نهفته است.
واقعیت این است تا زمانی که منابع حاصل از عوارض و جرائم شفاف سازی نشده و هدفمند هزینه نشود، پروژهای در این راستا به نتیجه نمیرسد و اعتماد عمومی شهر نیز جلب نخواهد شد.
رشتِ امروز نیازمند مدیریتی است که نگاهش به خدمت باشد نه جریمه؛ مدیریتی که به جای پاک کردن صورتمسئله، به دنبال خلق راهحلهای پایدار باشد.
اگر چنین تغییری در رویکرد شکل گیرد، میتوان امید داشت که در آیندهای نهچندان دور، خیابانهای شهر باران نفسی تازه بکشد و رضایت و آرامش، بار دیگر به زندگی روزمره شهروندان بازگردد.
انتهای پیام/همای خبر