«جنگ فقط گلوله نیست، گاهی سایه است»
✍️ انوشیروان مباشرامینی
در روزهایی که آسمان خاکستریست و صدای آژیرها در فضای مجازی طنین انداخته، یک واژه سنگینی میکند: جنگ.
واژهای آشنا، تلخ، زخمی. واژهای که برای ما فقط یک اصطلاح سیاسی یا نظامی نیست، بلکه یک حافظهی جمعیست. حافظهای پر از قابهای خاکخورده، پلاکهای بیصاحب، مادران چشمانتظار، و سرزمینهایی که هنوز از مین پاک نشدهاند.
اما امروز، جنگ دیگر فقط توپ و تانک نیست.
موشک و پهپاد شاید صدای بلندتری داشته باشند، اما خاموشترین جنگها، گاه مخربتریناند:
حمله به مراکز انرژی، اخلال در سامانههای ارتباطی، هدفگیری فرماندهان، و تلاش برای بیثباتسازی ساختار دفاعی و ذهنی کشور.
این همان «نبرد سایهها»ست؛ جایی که دشمن نه تنها خاک، بلکه اعتماد، آرامش و انسجام ملی را هدف میگیرد.
ایران، هیچگاه آغازگر جنگ نبوده؛ ما این را در تمام تاریخمان نشان دادهایم. اما وقتی پای خاک و حرمت و مردم در میان است، ما ایستادهایم.
امروز هم همینجاست که باید مرز میان دفاع و هیجان را بشناسیم.
دفاع، فقط پرتاب موشک نیست؛
دفاع یعنی نگذاریم مردم بترسند.
یعنی نگذاریم اقتصاد فروبپاشد.
یعنی نگذاریم اعتماد فرسوده شود.
دشمن امروز، خانه را با بمب نمیزند؛ با اضطراب، بلاتکلیفی و گسست اجتماعی میزند.
و اگر ما ندانیم که آرامش مردم، بزرگترین سنگر این سرزمین است، شاید دشمن بدون شلیک گلوله هم پیروز شود.
باید بپذیریم: امنیت، فقط نتیجه قدرت نظامی نیست؛ ثمره عقلانیت و همدلی ملیست.
امروز، بیش از همیشه، وطن نیازمند آن است که همه با هم باشیم.
بیهیاهو، اما هوشیار؛ بیتفرقه، اما جسور؛
و با این باور که
وطن، پرندهایست که پرهایش زخمی شده، اما هنوز میپرد،
اگر ما نگذاریم که صدای آژیر، جای صدای قلب ایران را بگیرد.
#گیرنده_مخاطب_خاص
#وطن_پرنده_زخمی