در پی بوسیدن پای یک برده از طرف پاپ اعظم واتیکان/ جلال میرزا آقایی

اختصاصی همای گیلان: چو بشنوی سخن اهل دل مگو خطاست

                               سخن شناس نه ای جانم خطا اینجاست
بزرگان دین ما بارها از بوسیدن دستان پینه بسته کار گری و زحمت کشی به خود افتخار کردند وگفتند که این دستان هر گز آتش جهنم را لمس نخواهند  کرد آیا بوسیدن پای مظلومی از طرف منادیان دین دیگر تعجب دارد؟ بوسیدن پای پادشاهان ,پایبوسی و چاپلوسی است ولی پای برده یا تیره بختی چه جای اعتراض دارد ؟مگر پیامبرما (ص) برای مبارزه با زنده بگور کردن دختران ,دست و پای دختران تازه به دنیا را نمی بوسید ؟
آنچه که روشنفکران برای حق و خلق ,قلم زنند پاپ فرانسیس آنرا قدم زد که اگر غیر این درک شود آنگاه روشنفکری در پوپولیسم مدرن و حرکت پاپ درکاردینالیسم مدرن به محاق میرود.چرا فکر نکنیم که پاپ فرانسیس قدرت و هیبت قیصری واتیکان که شالوده و اساس اقتدار غیر انتخابی همه ادیان است را در پای انسانی قربانی کرد؟

همانطوری که یک روشنفکر برای اساس و شالوده جامعه انسانی قلم میزند و جز این وظیفه ای ندارد و گرنه هیچ عنوانی به کار ناید و هرگز نپاید وفقط نوشته ای بر سر سنگ قبر آید.
تفاوت دید گاههای موجود در جامعه را به رسمیت بشناسیم وبه آن احترام بگذاریم وبر سر هر هزلی به جدلی مشغول نشویم واستعداد ها انکار و شخصیت ها بی اعتبار نکنیم وبر همگان واجب است پای بندی به حقوق مخالفان علی الخصوص سر سخت که ما را آبدیده کند.چه بخواهیم و چه نخواهیم همه ما گرایشهای سیاسی خاص خودمان را داریم واین کتمان کردنی نیست ودر نوشته های هر کس مشخص است پس بهتر است که این گرایش ها منطبق بر حقوق همگانی ودر بر گیرنده همه نحله های فکری متفاوت در چار چوب به رسمیت شناخته شده حقوق انسانی باشد وگر نه رنج بیهوده و سعی بی فایده کردیم ودرِ اندیشکده انسانیت را تخته کردیم و زحمت خماران میکده بی ثمر و ابتر شود و افق آسمان اندیشکده بی اختر شود. بقول پیر فرزانه ,سازش با دشمنان رواست ,حال تو که دوستی ,مروت با شما چون فریضه بجاست.قلمستان اندیشکده معرفت, محل احرار است نه جای ستیز افکار و حرمت آن بر همگان واجب است حتی اگر مخالف من برای ستیز, راغب است .جان به فدا کنیم و با شیپور انسانیت ندا کنیم که با مخالفان, اندیشه ورزی کنیم وکینه ورزی بدور کنیم.
آنچه آینده این کشور را بیمه کند نه توپ است ونه تفنگ بلکه قلم است و کتابت قشنگ ,که اگرامروز غفلت کنیم ,آیندگان را خوار و ذلیل و خفت کنیم.پش صبور باشیم واین صبر ,ظفر زاید وفرهنگ استبدادی نهفته در ذات ایرانی را در مان کند وبرای پروتستانی ,آماده زایمان کند.قبل از اصلاح کشور,اصلاح فرهنگ استبدادی خود کنیم که اگر دیر شود فردا خرده گیری شود ودور تسلسل تاریخی برای خواص خرد,دست وپا گیر شود و هر حرکتی زمین گیر شود.تا دیو استبداد درون,درون شیشه نشود هیچ فرشته آزادی ,زاده نشود وهمه فرصت ها زایل و سرمایه ها ضایع شود.رنسانس فر هنگی و فکری را از خود آغاز کنیم و ندای اصلاح قانون اساسی رابه درایت ایام ,آغاز کنیم که اینک نه شایسته است و نه بایسته که اگر تحریک کنیم آنگاه قصد میدان کنند وهمه چیز ویران کنند و نهال نو پای مدنیت و روا داری را قر بان کنند.نسیان نکنیم که بی تامل عصیان کردیم وامید آیندگان را خرج نا کسان کردیم.سرکه استبداد تاریخی ما فقط با صبر و تحمل ,مَل میشود ودر این جمله تامل کنید واز نقد آن مرا محروم نکنید.

جلال میرزا آقایی