روابط عمومی ها را باور کنیم شاهین جهانگیری بلورچیان (کارشناس روابط عمومی)

در طول سال مناسبت های بسیاری توسط روابط عمومی ها پاس داشته می شود ولی در روزی که به نام فعالان و کارگزاران روابط عمومی نامیده شده و بهانه ای برای نشان دادن اهمیت روابط عمومی در دنیای امروز می باشد، متاسفانه از سوی مدیران رده بالا فراموش می شود و فعالان این عرصه نیز آنقدر برای هنر خود ارزش قائل هستند که حاضر هستند فراموش شوند ولی منتی را  برای یادآوری روزشان بر خود نبینند.

اهمیت یک روابط عمومی پویا و کاردان که در لحظه می تواند از خود هنرنمایی کند و تعاریف گوناگون روابط عمومی و وظایف مهم آن را بازتعریف نماید بر هیچ کس پوشیده نیست و با توجه به دانش گسترده روابط عمومی و کتب منتشر شده و تحصیلات دانشگاهی این رشته و فعالیت کارگزاران روابط عمومی در سطح رسانه ها و فضای مجازی و مطبوعات و… می توان به الگوی یک روابط عمومی موفق دست یافت، اما  آنچه همیشه به عنوان یک حلقه مفقوده باقی می ماند این است که ما چه میزان مدیر و رییس اداره ،سازمان و شرکت در سطح کشور داریم که به وظایف یک روابط عمومی آگاه هستند و به میزان آگاهی خود از مدیران و کارشناسان روابط عمومی حمایت می کنند و یا اینکه تنها انتظار دارند روابط عمومی اداره آنها فقط روابط عمومی شخص خود باشند.

متاسفانه سال ها است که روابط عمومی ها مشکلات و آسیب شناسی های حرفه خود را می گویند ولی گویا فقط باید گفته شود و گوش شنوایی وجود ندارد.

در روز روابط عمومی وقتی کارگزاران این عرصه از مشکلات خود می گویند، گویا این گفتارها برای مسئولان ارشد، فقط شنیده می شود و پس از آن تا سال آتی دیگر کسی پیگیر شنیدن و حل مشکلات بر نمی آید در حالیکه کارشناسان و مدیران روابط عمومی علاوه بر بیان مشکلات به ارائه راهکارهای توسعه فعالیت ها و کاهش مشکلات نیز اشاره می کنند ولی انگار این جلسات را می گذارند تا فعالان روابط عمومی با گفتن درد دلهای خود خالی شوند و اگر خروجی هم دیده نشد اشکالی نیست.

یک روابط عمومی فعال و پویا عاشق کار و حرفه خود هست و نیازی هم به تشویق ندارد هر چند تشویق باعث بالا رفتن انگیزه و تلاش افزون تر می شود ولی وقتی که ما برای هر کاری برنامه داریم و بیرون سازمان را می بینیم ولی از درون اداره و مجموعه خود غافل هستیم دیگر نباید انتظار زیادی داشت. روابط عمومی ها به خاطر عشق خود از انجام هیچ کوششی برای نشان دادن عملکرد مجموعه خود و ارتباط با مردم و همچنین ارتباطات درون سازمانی دریغ نمی کنند و به وظیفه خود آگاه هستند ولی مشکل از جایی شروع می شود که برخی مدیران بالا دست بدون تخصص در زمینه روابط عمومی خود نمی دانند که شرح وظایف و کارکرد این مجموعه چیست.

یکی از درخواست هایی که سال هاست نگارنده در جلسات روز روابط عومی و در همایش و کنگره ها مطرح می کنم، برگزاری جلسات مشترک مدیران دستگاهها با روابط عمومی ها با حضور متخصصان این رشته برای تبیین وظایف یک روابط عمومی و نوع برخورد با کارشناسان این رشته می باشد. وقتی ما با مدیرانی روبرو هستیم که روابط عمومی را فقط مطرح کردن شخص مدیر، ترویج فرهنگ از خود متشکر بودن، کتمان حقایق، بیان آمارهای غیرواقعی، دخالت در کار روابط عمومی، برخوردهای نامناسب، انتظار انجام کارهای خارق العاده بدون حمایت مالی و … هستیم چه انتظاری از ظهور یک روابط عمومی موفق خواهیم داشت.

دستگاهها و شرکت ها حتی اگر از خبره ترین کارشناسان روابط عمومی برخوردار باشند ولی مدیر آن مجموعه از روابط عمومی هیچ شناختی نداشته باشد شما نمی توانید انتظار معجزه از روابط عمومی آن دستگاه داشته باشید، به نظر نگارنده ابتدا باید مدیران سازمانها و دستگاهها در دوره های متخلف روابط عمومی شرکت کنند و با سختی های این حرفه آشنا شوند، شاید اگر مدیران بفهمند که روابط عمومی در ردیف شغل های پر استرس و سخت جهان قرار دارد، آن وقت شاید اندکی از فشار روانی که به روابط عمومی های خود وارد می کنند بکاهند و به جای وارد کردن استرس بیش از حد به آنان باعث تزریق روحیه و قوت قلب شوند، مدیران اگر در دوره های روابط عمومی و تنظیم خبر آشنا شوند شاید به خود حق ندهند که بدون تخصص به تنظیم خبر حرفه ای روابط عمومی خود ایراد بگیرند و نظر غیر کارشناسی خود را وارد کنند، مدیران اگر در دوره های روابط عمومی شرکت کنند شاید با آداب و تخصص  های حرفه ای روابط عمومی آشنا شوند بدانند که کی باید جوابیه بدهند و کی شکایت کنند و با رسانه های چگونه ارتباط برقرار کنند و از فضای مجازی چگونه بهره برداری نمایند و برای مردمی تر شدن از چه راهکارهایی استفاده کنند و حتی شاید یاد بگیرند که روابط عمومی یک دانش است و تنها یک اسم نیست و یاد بگیرند که اگر روابط عمومی خود را باور کنند می توانند در مسئولیت خود موفق شوند و هرگاه روابط عمومی خود را باور نکردند خود دچار مشکلاتی می شوند که بیرون آمدن از آن بسیار سخت خواهد بود.

از سوی دیگر این آسیب شناسی را از داخل هم باید انجام داد و روابط عمومی ها  می بایست خود را با علم روز همراه کنند، روابط عمومی ها ابتدا باید خود را باور کنند و برای حرفه و مسئولیت خود ارزش قائل شوند، تا زمانی که ما برای خود و کار تخصصی خود ارزش قائل نشویم چگونه انتظار داریم مدیران بالا دست و دیگر کارکنان به هنر ما احترام بگذارند و ما را باور کنند، روابط عمومی ها باید از دوره های نوین استفاده کرده و از تجربیات روابط عمومی های موفق الگو برداشته و ارتباط برقرار نمایند و با حضور در سمینارها و جلسات تخصصی و مطالعه کتب این رشته و مقالات منتشر شده و سایت های تخصصی به علم خود بیفزایند و از یک روابط عمومی سنتی به مدرن ارتقاء یابند و آن وقت می توان انتظار داشت که یک روابط عمومی موفق و به روز خود می تواند راهبر مدیر بالا دست خود شود هر چند شاید خیلی ایده آل به نظر آید ولی باید این تفکر تمرین شود و از برخوردهای نامناسب و ندیدن ها خسته نشد و امید داشت به روزی که روابط عمومی ها در کشور ما دیده شوند و آن روز شاید دکتر حمید نطقی پدر روابط عمومی ایران هم از تلاش های ما راضی باشد.

شاهین جهانگیربلورچیان

کارشناس روابط عمومی

(سرپرست معاونت فرهنگی، اجتماعی و روابط عمومی شهرداری لاهیجان)