ما جامعه بانوان؛ گاهی باید از خودمان بپرسیم “چقدر مادر هستیم؟!”

ما جامعه بانوان؛
گاهی باید از خودمان بپرسیم “چقدر مادر هستیم؟!”

یادداشتی از نسرین عشقی _ ژورنالیست

ما جامعه بانوان؛  روز مادر که فرا می‌رسد، یکی از عمیق‌ترین پرسش‌هایی که باید بی‌صدا از خود بپرسیم اینکه:
واقعاً ما چقدر مادر هستیم؟!

مادر شدن ابتدای مسئولیتی بی انتهاست که می‌طلبد علاوه بر پروسه بسیار مهم تغدیه صحیح و رشد و پرورش جسمی فرزند، شکل‌گیری شخصیت فرزندانمان را نیز مسئولانه بر عهده بگیریم.

بیاموزیم به فرزندنمان که در آینده چطور سخن بگوید ؛ چطور شنیده شود و چطور در مدرسه، میان دوستان، و بعدها در جامعه و در ارتباطات بزرگسالی، وقار، اصالت و خویشتن‌داری را بنا به شرایط محیطی معنا کند.
در واقع تربیت صحیح هر انسان در حکم یک امتیاز برای سرمایه‌ای اجتماعی است که ساختارسازی آن بر عهده مادران است.

این یک دغدغه عمیق جمعی است و نیازمند به روزرسانی ، مطالعه و البته آرامش خیال که خانواده و جامعه وظیفه دارد برای مادران فراهم سازد.

جامعه ای که متاسفانه تورم اقتصادی تابه بیم معیشت خانوارها انجامیده و  میزان دغدغه‌ واقعی نسبت به سلامت خانواده ها روز به روز به کمرنگ تر است؛ نظام آموزشی به فرزندانمان نه مدیریت بحران می‌آموزد نه اخلاق مداری اجتماعی از این دست که هیچ‌گاه نباید فردی از این جامعه برای تأمین منفعت شخصی، نباید دیگری را زخمی کند….
و اما حال که مدرسه و جامعه این آموزشها را نمی‌دهد، خانه باید نخستین دانشگاهی باشد که این اصول زندگی امروزی، شهروند خوب بودن، مراقبت از خود و محیط زندگی و بالندگی رفتاری را به فرزندان منتقل می‌کند.

و اما خطاب به آقایان عزیز:
چقدر پدر بودن را آگاهانه تمرین می‌کنید؟
آیا نقش همسری را با مسئولیت‌پذیری و همراهی آگاهانه پیش می‌برید؟
آیا به‌راستی تکیه گاه امن و ستون خانواده هستید؟
خانه‌ای که اگر با درایت شما مدیریت شود، می‌تواند امن‌ترین نقطه‌ی جهان برای فرزندان و همسرتان باشد.

بیاییم بعنوان یک انسان متمدن در جامعه امروزی، از خود بپرسیم در جایگاهی که هستیم، به عملکرد خود چه نمره‌ای می‌دهیم و اگر پاسخ درونی‌امان رضایت‌بخش نیست، بکوشیم از امروز، حتی با گامی کوچک، راه انسان بهتر بودن را آغاز کنیم؛ زیرا جامعه‌ای که رو به رشد است، از خانواده‌هایی آغاز می‌شود که رو به رشدند.

انتهای پیام/ همای خبر