مسئولیت نقَا دی یا مصونیت نقَالی / جلال میرزاآقایی

اختصاصی همای گیلان: پیامبران بزرگ الهی برای احیا و ارتقا,دانشی مبعوث شدند که حیات طیبه را بقا و نجات ممکنه را ندا دهند و ابزاری به جز کتاب و درک و فهم قدسی در اختیار نداشته .ندای فرا زمینی و آسمانی را,زمینی و آسانی,جز به قلم و کتابت میسرنگردد و دور گردون و چر نیلو فری دهر,به حکمت و دانش مسخر شوند و فرمانبرداری کنند و در قصر خلیفهالهی ما,غلامی و دلبری کنند.

کلکم راع و کلکم مسئول را تفسیر به تدبیر کنیم ومسئولیت نقادی را با مصونیت نقالی زمینگیرنکنیم ,اینک که به مدد تکنولوژی ار تباطات,ایدئولوژی خرافات در ترازوی نقد و نقادی قرار گرفته و شاسیتگی ها و بایستگی ها ودانایی و توانایی عیان و بیان شده,پس سزاست نقد ناصحان بشنویم و سلک صالحان بجوییم. ودر تبیین مسئولیت نقادی منصفانه به مفهوم واقعی آن بکوشیم وهشدارکه به دام مصونیت نقالی مجازی نیفتیم که استعداد ها در افکار و افراد ضایع و زایل کند .نقد را پیشه تا اندیشه ریشه دوانده وجهل و جور و فقر و تباهی و…..رانده شود.

با قلم ,نفیر در صور اسرافیل برای محشر کبری زنیم تا خفتگان بیدار و خواجه گان هشیار که بانگ الرحیل سر رسید و خواب مُلکُ و مَلک بسر رسید وهشدارکه زوزه سیاه طوفان فقر و توسعه نیافتگی نفیر کشد تا همه چیز به زیر کشد وعند لیبان خاموش و خماران مدهوش وخیر خواهان بیهوش شوند .پس با قلم و نقادی تدبیر کنیم وغول جهل و فقر را زمینگیر کنیم و علم وحلم را از همگان و ابنا بشر بیاموزیم و با کسی در نیامیزیم که استعداد ها پرپر و فرصت ها به هدر رود ودیوفقر, قصد میدان کند و همه چیز ویران کند و مام وطن را کنام پلنگان و شیران کند.مداد العلما را حامدی و خون شهدا را حافظی کنیم وبهر آندوبرای مام وطن عاشقی کنیم ونون والقلم را یسطرونی کنیم وعشق و بخشش و برابری را اندرونی کنیم وندای مینای “اناالحق”را”حلاجی”و خالقی کنیم تا ندای “حق”مینویی “حراجی” نشود .باعشق شمیم قلم,فریاد به سطر و ستون کشیم تا عشق شیرینی را به فرهاد در بیستون کشیم وواعظان را ندا دهیم که در سرا پرده ,خلوت نکنند ودر عصر روشنایی قلم و ارتباطات ,غفلت نکنند وعِرض خود وزحمت ملت نبرند .

ایران را سرای امید کنیم و رخ و چهره همگان به عشق سپید کنیم ومام وطن ممزوج به دین حنیف کنیم وقرآن محمدی ,چون حافظ ومولانا بلیغ کنیم وعشق همگانی و همراهی را فروزان کنیم وبه فرزانگان و شهریاران ندا دهیم که وقت تنگ است وپگاه جنگ است وباید به لشکر جهل و فقر و تباهی زنیم و لانه زنبوران و ستوران و موران وددان رااز صومعه عشاق ,فراری و توسعه را پایداری بخشیم.خنا سان و کناسان و دلواپسان به سیاق عشق وطن جور نشوند وازبهرخود خواهیها ,فقررا حاکم و مام وطن را رنجور شوند .عشق مخاطب قلم خسته مرا امید وار وقدم نشسته مرا پایدارو جملگی ره اعتلا و پیشرفت و توسعه را بپوییم وبگوییم که:
الملک یبقی مع الکفر و لا یبقی مع الظلم.
//جلال میرزااقایی