من یک انقلابیم نه قلابی !/محمود سلمانی

اختصاصی همای گیلان:من نام و اعتبارم را از غرب نگرفته ام

اصول گرا یا اصلاح طلب،

برای ما اسم است و نشان علاقه

اما برای آنها

پلاکی است که غربی ها

بر پیشانی من و تو بنشانده اند…

زشت است

این ابله ها

اینها را بر پای وحوش می زنند

گم نشوند…

ممنون !

“تقسیم “میل ندارم

من “جمع” را گرسنه ام!

یک پرس کلمه ی مقدس وحدت لطفا!

من مرد رزمم

و نظم،

دوست دارم همیشه

در هر دورانی

۲ + ۲

۴ بشود!

همین!

من موقرم؛

از تمسخر لذت نمی برم

مسخرگی پیشه نمی کنم

اگر توفیقی یابم یا نه

اگر در میدانی پیروز شوم

دست دراز می کنم

و حریف را

که برادر من است

بلند می کنم.

گاه به آه پیرزنی

یال و کوپال

به حریف می سپارم

و “علکی” زمین می خورم!

تا دل پیرزن شاد شود.

اگر بردم چنان نمی کنم

که انگاری در میدان

یکی بعد “برد”

سر دشمنی را می برد

و بر سر چوبی

به نمایش تمسخر می گذارد.

انتخابات است

شاید همین سر بریده!

فردا

انتخاب و نوبت و دور او شود!

فرهنگ بدی نیست؟

خبری است؟

مسوولیت از دوستی

به دوستی دیگر منتقل شده

خیلی کار داریم

دلم برای برنده می سوزد!

عجب شب امتحان سختی

در شب اول قبر خواهد داشت؛

و آنکه به خاطر وحدت

کنار رفت

عجب شب قدری داشت!

نقد نقد!

گاه ملائکه پوسترش را

سر دست  می برند و

هورا براش می کشند!

من با برادرم سر جنگ ندارم

سرهای بی فکر پر از جنگ،

دور این مملکت

برای من و برادرم

زوزه و خورناس می کشند…

و به تمرین “خون ما را خوردن”

خون می خورند

و دندان با رگ و استخوان  همسایه تیز می کنند

برای من و برادرم..

همین هم از سرم

که برای بریدنش

صدها راه را تمرین کرده اند

زیاده است!

خیلی!

و برای این که بفهمم

چه خبر است،

کافیست!

که فردا برادرم را

بیشتر از امروز

نیاز خواهم داشت…

من ایرانیم؛

فکر را نقد می کنم

نه سایز هیکل

و تعداد بی ثبات

برگه های خط خطی

که چارسال بعد

تنوع طلب می شوند!

نام های تکراری اخ می شوند

و جو سازی و دروغ را

دشمن می دارم

من با تمسخر نفس نمی کشم

کوچک نیستم

که به تمسخر احساس احتیاج کنم

من پاکم،

گنداب را ناخوش دارم

زلال چشمه را با پای لجاج کوفتن،

نمی آشوبم …

آخر قرار است تشنه شوم…

من هر آبی را نمی نوشم…

من انسانم…

گرچه فرمود

من شیطان است…

خودش من ماهی بود!

اصلا ما بود!

مای” انا” ، “انزلنا” ، “اعطینا”

مای “او”

مال اون ما بود

مال ماها هم بود!

من بزرگم!

برای بزرگ بودن

یا احساس یا اثبات آن

دیگران را کوچک نمی نمایانم

عقل و احساس می گوید

اگر من در دست دیگران بگذارم

اگر رفیق، رقیب

یا دشمن فریب خورده را

بالا بکشم

حرمت بگذارم،

آنان را بزرگ داشته ام

خود را بیش

وطنم را بیشتر

کیشم را پاس داشته ام

کیش مهر

و او را که فرمود

برای ما زینت باشید

نه نشان زشتی

نعوذ بالله…

من مسلمانم؛

شاعر نیستم

جانمازم تربت است

همین خوش بوهایش

و متنم همه نور…

می دانم

حیدر (ع) دشمن دارد؛

دنبال یک خطای من می گردند

او را بزنند

محمد (ص) را بزنند

مهدی (عج) را بزنند

من “امید” دارم

به “اصولی” که مقدس است

” مدرس” است

و “باید” است

و “اصلاح” مان خواهد نمود و

سامان مان خواهد داد

و ملائکه اعلام ظهور را

امیدوار خواهد کرد…

و او به زمین “مستقیم” خواهد تابید

بی واسطه ی “خبرگان”

و “ابر سفید و قشنگ”

که پشت به او گرم داشته،

و نور تقسیم می کند…

من شیعه ام؛

خیلی دلم وحده وحده را

دور قامت مهدی (عج) طلب نموده.

و او “وحدت” می فرماید …

دور “بند” خدا

که به حبل المتینش می رساند …

انتخابات جشن ملی بود

تمام شد

نوش جانتان!

تهران، ایران،

قله ی قاف

یا هر جا که فکر کردید؛

مفت چنگتان

اصلا

کهکشان راه شیری!

مال شما شد!

خوبه

و قبولتان

آنها که فقط احساس تکلیف کردید؛

ممنون

همه را آوردید پای کار

احسنت

اما کسی را نبرید “سر کار”

دست بر دست هم دهیم

به :  “جِدّ”

چون موی بافته پیچک

این بار شاید بنا است ما را انتخاب کنند!

دست در دست هم نهیم

به “حق”

شاید آن روز نزدیک شود

بگویند

اینان دیگر امامشان را تنها نمی گذارند…

آخی!

گناه دارند

اشتباه کردند

بسشان است!

به ما ببخشیدشان!

وقت پدر دار شدن آنهاست…

و دستور برسد

طبق بخشنامه ی

“خیلی خیلی فوری”

آسمان؛

آب زنید راه را…

.

.