اختصاصی همای گیلان، وقتی به اندیشه هایت بال پرواز می دهی و آنرا آزاد و در میان انبوه پدیده های تاریخی رها می کنی ،آنگاه پرسش های بزرگ و سترگی همه ذهن و فکرت را به خویش مشغول می کند .
پرسش هایی که شاید جوابی برایش نیابی و یا باید نیمی از تاریخ را زیر و رو کنی که شاید ترا به بخشی از آن نزدیک کند .
تاریخ اندیشه ها ،تاریخ ادیان ،تاریخ فلسفه غرب ،تاریخ تحولات سیاسی و انسانی ،و …ونقش توامان آنها در شکل گیری ملغمه ی اندیشه های فردی و اجتمایی و سیاسی و حتی ذاتی و فلسفی ،و جغرافیای سیاسی کنونی وووهزاران پرسش را به ذهن مبادرت می کند و اما و اما !
به کدام رخت آویز اندیشه، جامه ژنده خویش را بیاویزیم ؟
وضعیت شلم و شوربا و شتر گاو پلنگ فضای فرهنگی کشور که تاثیر بسزایی در فضای سیاسی و اجتمایی گذاشته ،چگونه بسامان می رسد ؟

و بالاخره سرنوشت مردم کشور مان با شرایط موجود به کجا منتهی میشود؟

کدام معادله تاریخی را به اشتباه و غلط ،حل کردیم که به چنین سرنوشتی دچار شده ایم که امروز دست به دامان سلمان قابوس عمانی یا سوئیس شدیم که برایمان پادر میانی کند ؟

چه شد و کجا رفت اون هیمنه تاریخی ما ،که هر مورخی و تاریخ نگاری با افتخار درنگارش هایش از آن یاد میکرد ؟

این زنگی مست که پشت دروازه های کشورمان عربده کشی می کند به دعوت و یا به فطنت و یا عدم درایت چه کسانی ،بر طبل جنگ می کوبد ؟

آیا می دانیم که اگر جنگی در بگیرد به کدام مقطع ی تاریخ پرتاب خواهیم شد ؟ واز ایران عزیز ما چیزی باقی خواهد ماند که فردا شرمنده فرزندانمان نباشیم ؟
آیا میدانیم که وطن پرستی و حماسه سرایی و شهادت طلبی و رجز خوانی ها در اینگونه نبردها ،دیگر کار ساز نیست ،بلکه این درایت و خرد و آشنایی با معادلات پیچیده بین المللی است که میتوانست کار را به این مرحله نبرد؟

آیا پیش بینی فرضیه تاریخی “فوکویاما” در این منطقه استراتژیکی خاورمیانه شروع و پایان آن با سرنوشت کشورمان چگونه خواهد بود؟
آیا حجم و سطح و نوع سلاح هایی که آنها با خود آورده اند و اگر بخواهند به کار گیرند ،با توان بازدارندگی ما چه تناسبی دارد؟
فوری ترین و حیاتی ترین کاری که همین ساعت و نه ساعتی دیگر ،ما می توانیم انجام دهیم تا به درگیری کشانده نشویم کدام است؟

آیا وقت آن نرسیده که درایت کنیم تا تیغ تیز و فرصت میدانداری از دست زنگی مست گرفته شود و پیش بینی فوکو یاما محقق نشود؟

دونالد ترامپ سال گذشته و پشت تریبون سازمان ملل متحد ،کره شمالی را تهد ید به محو کردن ازصفحه روزگار کرده بود تادرس عبرتی برای دیگران شود و اگر پادر میانی بموقه چینی ها در اقناع سلطان جوان کره شمالی برای باب مذاکره نبود ،نایره و لهیب آتش جنگ ،حتی چینی ها و شرق آسیا را سالها از مدار توسعه عقب می انداخت و چینی ها با شامه تیزشان بدان پی برده بودند و مقدمات مذاکره را فراهم نمودند .
آیا مردان مقتدر و سران خاور میانه ما ،چنین شامه و استنباطی دارند ؟ یا ما حتی یک دوست هم برای برای چنین روزی باقی نگذاشتیم ؟الا خرس سفید !
که شریک دزد و رفیق قافله !؟
آیا فکر کرده ایم که بر اساس متر و معیار های علمی ،چقدر از مدار توسعه اقتصاد جهانی وملی و کشوری ،عقب افتاده ایم ؟ چگونه می خواهیم فقر و فلاکت و گرسنگی و فساد و فحشا و دزدی و واگرایی ملی را درمان کنیم ؟
نکند به انتظار معجزه نشسته ایم ؟

چه وقت و کجا باید قبول کنیم که اقتصاد مستقل و روابط بین المللی مستقل دیگر مفهومی ندارند و در عصر حاضر سرنوشت همه کشور ها بسان زنجیری به هم پیوسته اند ؟
سرنوشت ویتنام هم نمونه اش!!!
تصمیم های تاریخی را باید در لحظات حساس تاریخی گرفت و اگر دیر شود ،آنگاه زمین گیر شویم .

جلال میرزااقایی

با کانال همای خبر همراه باشید