اختصاصی همای خبر/برای مدتی محتوایی را در این موضوع که بیشتر پذیرفته شدگان در کنکور سراسری از دهک دهم هستند در حال مطالعه داشتم که متن دم اژهای بی عدالتی اموزش بیرون زد توجه مرا جلب کرد و به عنوان یک معلم درد هایی که تا استخوان را میسوزاند و ناله هایی که در گلو گیر کرده و با یک عطسه باز میشود با قلم رسانه ای به رشته تحریر در آوردم.
اما حجم ناعدالتی ها آنقدر زیاد است که متحیر مانده‌ام از کجا باید آغاز کرد.
ما شعارهایی در اوایل انقلاب سر دادیم که مهمترین آن لزوم “اجرای عدالت اجتماعی” بود. آموزش و فرهنگ مهمترین مولفه‌های پیشرفت در یک جامعه محسوب می شوند و تنها عدالت اموزشی در وزارت آموزش و پرورش می تواند باعث رشد نخبه‌پروری و مانع از پخمه پروری گردد. اما چگونه ممکن است این نتیجه حاصل شود وقتی در یک استان ۱۲۰۰ کلاس درس در بدترین شرایط برگزار میگردد و یا حتی در بعضی مناطق با فقدان مدرسه روبرو هستیم! در حالیکه در استانی دیگر همه نوع امکانات آموزشی ورفاهی
مانند سالن سینما ،استخر وزمین ورزشی و… فراهم است!
اینجاس که میگوییم بی شک نظام آموزشی ما به سمتی می رود که دیگر نباید انتظار قبولی دهک های پایین جامعه باشیم و قبولی در این رقابت علمی کشور، فقط مختص قشر مرفه است و بس. در جامعه ای که فاصله طبقاتی هر روز بیشتر می شود، بدیهی است اولویت امکانات خاص نظام آموزشی هم در دست همانها قرار میگیرد و متاسفانه مسئولین آموزش و پرورش ما از همان طبقه نظام آموزش خاص و مرفه حمایت می کنند.
در شرایطی که رتبه‌بندی معلمان اینقدر دیر اجرا می گردد و عزت معلم زیر سوال می رود، آیا حق است مدارس دولتی ما به حال خود رها شوند و مدیران مدارس ناگزیر در به در، بدنبال خیرین بگردند تا با منت وخواهش از آنان بتوانند نسبت به مرمت و بازسازی ساختمان مدرسه مخروبه کاری انجام دهند؛ و آن سوتر مدارس مجلل در بهترین نقاط شهر با بهترین امکانات خودنمایی کنند.
وقتی دراین مدارس ، فقط فرزندان دهک های ۹،۸و۱۰ تحصیل کنند، دیگر استعدادها ملاک نیست و این پول پدر است که ملاک است.
پولهایی که بعضا براساس ناعدالتی اجتماعی جمع شده و اولیا با آن پول میخواهند قوه ضعیف استعداد فرزندشان را تقویت کنند.
وقتی چنین آموزش پرورشی اداره امور آموزشی کشور را در دست گیرد، دیگر باهوش ترین ها، وظیفه شناس ترین ها، توانمندترین ها و نخبه ترین ها در جایگاه مدیریت قرار نمی گیرند؛ چون ما دستگاه آموزش وپرورش قوی و مسلطی نداریم. مشکل بزرگ اینجاست که این وزارتخانه ( آموزش و پرورش) جزء اولویت بندی های اول دولتمردان نبوده و نیست. اگر می بینید ژاپن ،کره وخیلی از کشورهای جهان اول، رو به رشد میروند، شک نکنید برای این است که نظام آموزش وپرورش قوی داشته اند.
بارها از بی عدالتی نظام آموزش وپرورش ناله کرده‌ایم اما هیچ عنایتی نشد تا اینکه هالک ما در میدان مبارزه به قدرت بی بدیل دهک های بالای جامعه باخت.
اکنون هم اگر نظام آموزش و پرورش را زیر سوال ببریم خیلی ها به تعداد جایزه های المپیاد دانش آموزان ایران اشاره می کنند. بنده منکر استعدادهای درخشان دانش آموزان ایرانی نیستم وعنوان می کنم که ایرانی ها از هوش واستعداد بالقوه ای بهرمند هستند اما در جامعه ما عدالت اجتماعی نیست . چه بسیار استعدادها که در نطفه خفه میشوند و سرمایه های بالقوه انسانی مانند نهالی که قدرت رشد دارد اما آب نمی یابد، خشک میشوند و بی برو بی ثمر و دریغ، که این حیف است و اتلاف نیروست و کفران نعمت است. باشد تا بشنویم، عبرت بگیریم و قدر بدانیم داشته های خود را.