یا حسن (علیه السلام)/ ” نسرین رمضانعلی زاده شلمانی”

اختصاصی همای گیلان:آینه را یارای نگاه کردن بر تونیست، چون تو خود آینه ای. سالهاست محبت خاندان اهل بیت (علیه السلام) چون آینه ای در دلهای مردمان جاکرده است و یک قلب بی ریا نمک قلبها شده است.

صدای سکوت نخلستان به چاه، خاطره مرد شجاعی است بنام امیرالمومنین علی ابن ابیطالب (ع) و سالارش حسین (ع) چون پدر شجاع و دلیر و عاشق امربه معروف و نهی از منکر و امام حسن (ع) هم از همان خاندان است؛ پاک و شجاع، مومن و صادق چون جدشان رسول الله – محمد مصطفی ( صلی ا.. علیه و آله).
همیشه دلها با یادشان شجاع و صاف می شود. معجزه هاشان با اذن تنها شاهد ، مشهود یکتا آفرین ، خدای مهربان بوده است. انسان چه بگوید از دلسوزیشان، غمخوار مردم و یار یتیمان بوده اند. نان،خرماو نمک بهترین غذاشان بود چون همسفره مردم بودنند. با محبت و کرامت، با نماز و باخدا، خداترس و خدایی.
در میدان جنگ دلیر و شجاع بوده اند ، هرگز از یاد خدا غافل نمی شدند. دل به مشکاه احمد سپردن و در آینه خود را صاف و مومن دیدن. بی ادعا و بی ریا بودن، دلسوز و باادب بودن از نمک کارهایشان بود و شهدا همیشه این مسلک را دوست داشتند.حفظ آبروی مومن برایشان سنگری بود چون حیای خود را در آن می دیدند.
یا حسین (ع ) چه شدی وقتی علی اصغرت را هدیه و نثار باری تعالی نمودی. مادرت به یادت بود هر هنگام ! مگر می شود مادری فرزند خود را تشنه با عطش تنها بگذارد. سینه با معرفتتان چنان گسترده بود که عاقلان آن زمان هم، جا مانده بودنند.
یا حسن (ع) معرفت ده بر همه عاشقانت ، بر همه دوستانت که حتی قطره اشکی کوچک نثار مظلومیتان می کنند و پذیرا باش و حاجت روا نما هر آنکسی را که چشم براه محبت و دعای خیر شما دوخته است.