مغازه های کوچک یا فروشگاه های بزرگ/علی رحیم پور_دکترای اقتصاد

اختصاصی همای گیلان: افراد با مغازه های کوچک ، سود های ۳۰ تا ۵۰ درصدی می برند .
اما با ایجاد فروشگاه های بزرگ ، افراد ِ صاحب مغازه های کوچک، مالکیت پیشین را از دست داده، و می شوند ، کارگر این شرکت های بزرگ ؛ بر این اساس است که در ۲۰ سال گذشته در ایران و جهان ،<< مال >> ها ،رونق گرفته است و کارگرها را به << اَنی مال = حیوان >> تبدیل کرده و نهایتا کوشش کنند و قانون ِ کار را رعایت کنند .اگر دقت کنید در تمام کشورهای جهان، این فروشگاه های بزرگ، در حال رونق است،اگر به فروشگاه های<< رفاه >> ، << شهروند >> و<< هایپر >> آمد و شد کنید ،در خواهید یافت که <<بردگی ِ مُدرن >> راه انداخته اند .

هرچه فروشگاه ها بزرگتر باشند بعد از مُدّتی ، U, قسمت ِ آخرش، پدیدار می شود ![ یعنی اول ، هزینه نهایی و متوسط فروشگاه کم می شود و سپس براثر گسترش ، هزینه نهایی بالا می رود و باعث افزایش هزینه ی متوسط هم می شود دقیقا مانند U می شود ] بی تعارف ، الان ؛ قیمت کالاها در یک مغازه ی کوچک گرانتر است یا در فروشگاه رفاه ؟!
مغازه های خیلی کوچک، ناشی از بیکاری گسترده است که می بینیم بیشتر این مغازه ها را << زنان >> اداره می کنند که ۴۰ سال است که دستور استخدام نکردن ِآنان ، نانوشته، در کشور جاری است .
البته ،هواداران ِ اقتصاد سوسیالیستی ،از ایجاد ِ این فروشگاه ها و کارخانه ها،در کشور بسیار خُشنودند .
چون << کارگر صنعتی= پُرولتاریا >> تشکیل شود، و زمینه را برای انقلاب سوسیالیستی؛فراهم می کند !
خلاصه : اگر این فروشگاه های بزرگ،به صورت تعاونی اداره شوند با مالکیت ِخود آن کارگران و کارکنان،امری بسیار خُجسته و مُبارک است .
اما اگر در مالکیت چند نفر خلاصه شود [ که امروزه این چنین است ]  همان <<انحصار ِ چند جانبه>> است و به عبارتی دقیق تر در کوتاه مدت همان <<دامپینگ >> است[ دامپینگ ؛ شیوه ای است که یک تولید کننده یا توزیع کنند ه ، کالایش را از رقیب های( داخلی یا خارجی ) ارزانتر می فروشد ، بعد از مدتی که دریافت؛ این رقیبان ، از << میدان >> به بیرون پرت شده اند ، قیمت ها را افزایش می دهد و افسار تولید یا توزیع را در دستان ِ نامبارکش می گیرد >>
، که در بلندمدت، به خاطر انحصارگر بودنش ؛<<عرضه >>را ، کم و قیمت ها را بالا و دستمزد ها را حداقل و سرانجام سود و چپاول را زیاد می کنند.
این شیوه ی تولید و توزیع و مصرف؛ همان << نئولیبرالیسم >> است و ثَمَری جز؛غارت و کارگر شدن بیشتر مردم ندارد !
امروزه << کارگران قراردادی >> در کارخانه ها ، فروشگاه ها ،سازمان ها،وزارتخانه ها ؛در ایران و جهان با ماهی ۲۵۰ $ دستمزد در کشورهای درحال توسعه و توسعه یافته رواج دارند و نکته تلخ و طنز این قضیه نیز این است که شرکت هایی، چندین کارگر را در اختیار می گیرند و مثلا از فُلان‌ سازمان‌ یا نهاد ِ مربوطه ماهانه ۶۰۰ $ می گیرند و پودر و صابون و جارو و پارو می خرند و دستکم ماهانه از کنار این قراردادی ها ، ۲۵۰ $ به ازای هر کارگر ، می دُزدند !
در پیرامون محل کار ما؛این شیوه ی دُزدانه ؛ ۲۰‌سالی رواج‌ دارد!
چرا حکومت ِ ما از صنعتی شدن ایران جلوگیری می کند؟ !
چون صنعتی شدن << تَجمُّع >> و << شهر نشینی >>را گسترش می دهد !
یک کارگر در حُجره ی فُلان بازاری، نمی تواند عرض ِ اندام کند. یک لگد می زنند و پرتش می کنند بیرون .
اما ۱۰۰ کارگر در یک مُجتمع یا در یک کارخانه یا یک فروشگاه، قدرت دارند و می تواند پس از چند سال،احقاق ِ حق کنند .
براین اساس است که واردات؛جای تولید ملی را ؛ روز بروز تنگ تر می کند .
اگرچه شهر نشینی در حال گسترش است ولی صنعت در حال نابودی است .
صنعت ِ ما، مانند ِ تسبیحی است که بندش را کشیده باشند و جمع ِ<< پریشان>> است !

با کانال همای خبر همراه شوید