استقلال و پرسپولیس  در گذشته های دور صاحب ورزشگاه، امکانات و دارایی های منقول و غیر منقول متعدد بوده اند که بعد از انقلاب مصادره شده و روزهایی را شاهد بوده ایم که به قول علی پروین کل موجودیت یک باشگاه بزرگ در صندوق عقب خودرو او جمع بوده است. اما همان تیم بدون دفتر و دستک و تشکیلات از نمونه امروزی و دولتی اش با صلابت تر بازی می کرد.بازیکنش نه با ماشین های گران قیمت و سوپر لوکس که با تاکسیِ خودش می آمد و مسافرانش را پیاده کرده و بعد از بازی دوباره مسافر می گرفت و خرج زندگی اش را از این راه و نه فوتبال در می آورد.فوتبال عشق بود و هواداران عاشق.

استادیوم صدهزار نفری را تا بیخش پر می کردند و پنجاه شصت هزار نفر هم پشت درهای بسته می ماندند.اینها برای زمانی است که پول آنچنان در فوتبال دنیا نقش آفرینی نمی کرد و باشگاهداری به صورت حرفه ای امروز در نیامده بود.

دنیای مستطیل سبز تغییرات مثبت و رو به رشدی را در پیش گرفته است. اسپانسرهای قوی وارد کارزار شده و نام های بزرگ و پرطرفدار را تحت پوشش گرفته اند.فوتبال تبدیل به یکی از پولساز ترین صنایع دنیا شده و درآمد خوبی نصیب سرمایه گذارانش شده است. تلویزیون ها برای پوشش مسابقات حق پخش می دهند و چهره‌های مطرح در فضای مجازی هر یک برای خود رسانه ای پر مخاطب شده اند. در چنین وضعیتی دو تیم بزرگ فوتبال ما را در اختیار وزارت ورزش گذاشته اند.مالکیت همزمان در حالی که اسپانسر مشترک داشته و حتی از البسه یک شرکت استفاده می کنند! مدیران منتصب در راس این دو باشگاه معمولا مورد غضب هواداران قرار گرفته و ‌متهم به ناکارآمدی و سو مدیریت می شوند.عدم آشنایی این نورچشمی های وزیر با فوتبال سبب شده است تا بدهی های دو باشگاه سر به فلک کشیده و پرونده های زیادی در داخل و خارج از کشور داشته باشند.در این بین عده ای به غلط منتِ هزینه کردن دولت برای این دو تیم را بر سر هواداران می گذارند که اگر وزیر پای این تیم ها نایستد نابود می شوند و چنین و چنان در حالی که فقط نام پرسپولیس و استقلال بر کل ورزش و زیر مجموعه های ریز و درشت وزیر می‌چربد.

شما این تیم‌ها راحمایت نکنید، بگذارید از فرط بی پولی به مرز انحلال برسند به دسته های پایین تبعیدشان کنید.فقط اجازه دهید نفس کشیده و خودشان باشند، آنوقت خواهید دید که بسیار قوی تر از امروز بازگشته و دوباره سروری می کنند.این تیم‌ها پایگاه مردمی دارند و البته همین جایگاه و محبوبیت دلیل محکمی برای پا پس نکشیدن وزیر از مالکیت و عدم تمایل به واگذاری به بخش خصوصی باشد!

دربی ۹۰ آیینه ای تمام نما از نحوه اداره دولتی فوتبال ما بود! سکوهای استادیوم آزادی برای اولین بار بود که اینهمه غایبِ شهرآورد به خود می دید! در یک سوی میدان پرسپولیس با ترکیب دست نخورده و تقریبا همیشگی اش حاضر بود و در آن سمت میدان حریفی که نسبت به آخرین دربی بیش از هشتاد درصد تغییر را در ترکیبش می‌دید.تقابل این دو فرزندخوانده وزیر را نهایتا آن برد که کمترین تغییر در نفراتش را طی سه چهار سال گذشته داشته. برخلاف آبی ها که محله برو بیا مدیران ،معاونین، مربیان و بازیکنان بوده اند. طرفداران استقلال گرایشات رنگی وزیر را عامل ناکامی های چند فصل اخیر تیمشان می دانند.آنها معتقدندشخص سلطانی فر اداره پرسپولیس را عهده دار بوده و دستیاران خود را برای رتق و فتق امور تیم رقیب گمارده است!

کوچ دسته جمعی بازیکنان استقلال در پایان هر فصل را از جمله شاهکارهای  خدم و حشم و اعوان و انصار آقای وزیر می دانند در حالیکه ستاره های قرمز نه تنها اجازه جدایی نیافته که وحید امیری و فرشاد احمدزاده را نیز دوباره در جمع خود می‌بینند!

هواداران آبی چگونه می توانند از تیمی با این همه تغییر انتظار موفقیت داشته باشند؟ تیمی که دو فصل پیش با شفر و ستاره‌هایش امید زیادی به قهرمانی آسیا داشت و همه دیدند که توسط افتخاری، توفیقی ، فتحی ، خطیر و …چگونه به خاک سیاه نشانده شد!

استقلال و پرسپولیس با چنین رویه و رویکردی سرنوشت روشنی نخواهند داشت مگر اینکه تکلیف عرضه سهامشان در بورس روشن شده و از گرویی وزارت ورزش در بیایند.

کمترین حق این دو تیم اداره شدن توسط افراد کارآمد و توانمند است.این امر محقق نخواهد شد مگر با کنار کشیدن دولت از دخالت و هزینه کردن برای دو تیم!

والسلام

/خبرآنلاین

با کانال همای خبر همراه باشید