حکایت سردرگمی کشاورزان برنجکار و چایکار !
همای خبر- گزارش از رقیه خوشحال سوستانی
مطابق آخرین آمار سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد به عنوان معتبرترین نهاد جهانی در این زمینه، از سال ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۲ میانگین تولید برنج در ایران حدود ۲میلیون تن برآورد شده که با توجه به محدودیت منابع آبی و خاکی و همچنین کشت سنتی این محصول در عمده اراضی کشاورزی کشور، حداقل در کوتاهمدت افزایش معنادار تولید میسر نیست.
آغاز بهار، شروع فعالیت های کشاورزان برنجکار در استان های شمالی کشور است. استان گیلان با ۲۳۸ هزار هکتار شالیزار، بیشترین اراضی سطح زیر کشت برنج در بین استانهای کشور را به خود اختصاص داده است و سالانه حدود ۷۵۰ تا ۸۵۰ هزار تن برنج سفید در این استان با تلاش ۳۰۰ هزار شالیکار تولید میشود اما این ظرفیت ارزشمند نیازمند توجه بیشتر بهمنظور افزایش تولید است.
گیلانی ها به تنهایی بیش از ۴۰ درصد از برنج کشور را تامین می کنند. در این میان ۱۷۱ هزار هکتار از شالیزارهای گیلان به سد سفیدرود و منابع آبی ذخیره آن وابسته بوده و بقیه خارج از شبکه از آب رودخانهها، آببندانها و چاهها بهره می برند.
مدیریت توزیع آب اساسی ترین مشکل کشاوزاران شالی کار گیلان است. هر ساله معضل آب بلای جان کشاورزان شده است.امسال رها سازی آب از سد منجیل، از ۱۵ اردیبهشت آغاز شد. رودخانه سفید رود که امید کشاوزران برنجکار محسوب می شود، پر آب شد. کشاورزان برای اینکه فرصت را از دست ندهند خود را به شالیزار ها رساندند تا بتوانند خیلی سریع بیجارهای خود را آماده نشا کنند.
اما در شهرهای آستانه اشرفیه و به خصوص لاهیجان، برخی از کشاورزان همزمان با شالیزار باغات چای هم دارند. درست زمانی که آب پشت سد رها سازی شده و برنجکاری شروع می شود، برگ سبز چای هم آماده برداشت است و چایکار باید خیلی زود برگ سبز خود را به کارخانه های چایسازی برساند تا خراب نشود.
حالا کشاورز چایکار و برنجکار چگونه به هر دو محصول استراتژیک خود برسند؟ واقعا متولیان کشاورزی کشور نمی دانند همزمانی نشا برنج و برداشت برگ سبز کمر کشاورزان را می شکند؟
بماند که هزینه های سر سام آور کارگر و عملیات آماده سازی، کاشت و داشت شالیزار باعث شده برخی از شالی کاران مزارع برنج خود را به امان خدا رها کنند!
سوال این است متولیان صنعت کشاورزی از چه قشری حمایت می کنند؟!!
رقیه خوشحال سوستانی