دانشگاه؛ جایی برای خدمت یا نردبان قدرت/سید مانی طلوعی

همای گیلان: چرخ های پیشرفت و تعالی یک جامعه زمانی کند شده و از حرکت باز می ایستد که منافع شخصی و گروهی بر منافع و اولویت های جامعه اولویت یابد، اگرچه این موضوع می تواند ناشی از نا آگاهی و کوتاه انگاری افراد آن جامعه باشد ولی جای افسوس فراوان دارد که در جامعه ما این موضوع علاوه بر خودنمایی در بدنه ی جامعه و بخشی از مسئولین دولتی در فضایی که با عنوان محل آگاهی و آموزش و به عبارتی موتور محرک جامعه شناخته می شود نیز چه بسا با شدت بیشتر دیده می شود.

دانشگاه های ما که باید محلی برای آموزش علم واخلاق برای آینده سازان این مرز و بوم باشد تبدیل به محلی برای تاخت و تاز وخودنمایی مسئولان دانشگاهی و ربودن گوی سبقت از یکدیگر برای رسیدن به مقام و جایگاه بالاتر شده است.
مسئولان دانشگاه به جای آنکه تمام تلاش خود را جهت بهبود وضع آموزش و جایگاه علمی دانشجویان صرف نمایند، بیشتر نگران بهبود جایگاه شخصی خود در محافل سیاسی و پیرو آن ارتقای مقام در دانشگاه هستند و اگرهم کاری برای بهبود وضع دانشجویان انجام می دهند سطحی بوده و بیشتر جنبه ی نمایشی دارد تا بتوانند رزومه ی کاری خود را کامل کنند. از این جهت است که هرگز شاهد تغییرات زیر بنایی و تدوین نظامی درست برای بهبود مستمر در وضع آموزش و حال دانشجویان نیستیم.
اینگونه است که به کرات شاهد هستیم بودجه ای که باید صرف ارتقای جایگاه علمی دانشجویان و دانشگاه شود در موارد غیر ضروری اتلاف می شود. و بدتر ازآن در مواردی گزارش شده در حالی که دانشجویان از امکانات اولیه مورد نیاز برای تحصیل محروم بوده اند آقای رئیس هزینه های چند ده میلیونی برای دکور اتاق خود فرموده اند !!
شایسته است که برخی مسئولین دانشگاهی که دانشگاه و کرسی مسئولیت را با نردبان پیشرفت شخصی و جناحی اشتباه گرفته اند،آگاه باشند که در محیطی مانند دانشگاه که تحت عنوان محیط آموزشی شناخته می شود اعمال و رفتار ایشان الگویی عملی برای دانشجویان و به تبع آن برای کل جامعه محسوب می شود. لذا در فرمایشات و سخنرانی های خود نباید اظهار فضل کنند وبر مشکلات عدیده ی اخلاقی و رفتاری جامعه گله مند شوند زیرا کمی که به خود بیایند متوجه می شوند بخش بزرگی از این مشکلات را خودشان از طریق آموزش رفتاری به جامعه تزریق می کنند.
در پایان این مطلب باید مجددا یادآور شویم که ریشه ی بسیاری از مشکلات ما ناشی از خودبینی و ترجیح نفع شخصی بر منافع جمعی است و متاسفانه این موضوع اندک اندک به بخشی از اخلاق اجتماعی ما ایرانیان تبدیل شده است. در مواقع بروز یک ناهنجاری اخلاقی در جامعه برای رفع آن به آموزش صحیح پناه می برند اما وای به روزی که بگندد نمک!!!

/ مانی طلوعی

//گیلان تایمز