اختصاصی همای گیلان: مهدی اخوان ثالث(م.امید)اواخر زمستان سال(۱ً۳۰۷)در مشهد به دنیا آمد.او شاعری پر آوازه بود که ضمن تسلط فروان بر ادبیات کلاسیک در شعر نو هم دستی توانا داشت،همانگونه که خود مدعی بود بین توس-ادبیات کلاسیک-و یوش-شعر نو-پل زده است.
اخوان در شعرهایش اوضاع خفقان آور اجتماع و مردم روزگار خود را با پوشش نماد و با لحن حماسی آمیخته با صلابت و سنگینی شعر خراسانی فریاد می زد.
او نه اثر منظوم دارد-که هشت اثر به چاپ رسیده است-وچند اثر منثور در شناسنامه ی ادبی خود ثبت کرده است.زمستان دومین مجموعه ی شعری واز شاخص ترین کتاب های شعر نو نیمایی در دهه سی به شمار می رود.
اخوان شعر”زمستان”را در دی ماه(۱۳۳۴)در جامعه ای بعد از کودتای۲۸مرداد(۱۳۳۲) در شش بند سروده است.وی در این شعر که تمثیل طبیعی از زمستان است فضای اختناق آور سیاسی،اجتماعی و زمستان اندیشه ها را با نگاه سمبولیسم به تصویر می کشد.از منظر فرمالیستی اخوان در این شعر به واسطه تکرار حروف”س”،”ش”و”ز”سوز و ناراحتی را نشان می دهد و خود را چشم انتظار یک ناجی معرفی می کند و آرامش فعلی بعداز کودتا را موقتی می داند و معتقد است که اوضاع تغییر نکرده و به بیان دیگر زمستان برقرار است “سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر،درها بسته،سرها در گریبان،دست ها پنهان،نفس ها ابر،دل ها خسته و غمگین،درختان اسکلت های بلور آجین،زمین دلمرده،سقف آسمان کوتاه،غبار آلوده،مهروماه،
زمستان ست”.
شعر زمستان در زمان سروده شدن از اقبال بالایی برخوردار نشد اما بعدها یکی از نمادین ترین شعر های معاصر معرفی شده است.
اخوان بعد از کودتا زندانی شد واز برخی از حقوق اجتماعی و ادبی محروم گردید،او را به عنوان”شاعر شکست”می شناسند،نرسیدن به معشوق دوران جوانی،مرگ دختر دلبند،محرومیت های اجتماعی،تنگناهای مالی و…از جمله دلایل این نام گذاری به شمار می روند،شاعر یکی از تیاراته های شعر نیمایی بعد از نیما به شمار می رود.
سیده متین مؤذن جمشیدی