مقدمه

اختصاصی همای گیلان، نگارش از وقایع تاریخی ، یکی از شاخص و سخت ترین کار های حوزه ادبیات تاریخی می باشد چون از یک طرف ،چیرگی و استیلا و آگاهی و هنرِ ثبتِ و نگارشِ شیوا را طلب می کندو طرف دیگر ، رعایت اصول اخلاق ی بیطرفی در وقایع نگاری می باشد.

شاید به جرات می توان گفت که انسان درگیر در وقایع و گیرو دار تحولات اجتمایی، بتواند موضع گیری اجتمایی و و حتی سیاسی نداشته باشد و کار از همین نقطه سخت، آغاز میشود که پای بندی به اصول اخلاقی ،بسی کار را دشوار می کند .
دنیای شهرت و نام و نشان ها و عنوان ها، و شکاف های ابتذال و سقوط ،آنچنان نامرئی و جذاب و فریبنده می باشند که قربانیان ریز و درشت و اطو کشیده و عامی و عارف و تحصیلکرده و سجاده به دوش و باده به نوش و لشکر رنگارنگ در آن به وفور یافت می شوند .
ضعف و فتور و قصور و فقرتحلیلی و آگاهی ،گاهی آنچنان ترا محتاج می گرداند که تحریک و حریص میشوی که به اسطوره سازی ها، پناهنده شوی که دروازه سقوط هر تاریخ نگاری ،ورود به دنیای خیالی اسطور ها می باشد .
نقاش خردمند، اگر خط و خال و اَبرو و زلف پریشان یار را بیش از واقعیت جلوه دهد ،از جلوه گری اثر هنری اش کاسته است .بنابر این در این وادی و بادیه ،هر چه ضعیف تر و سست تر گام بگذاری ،بناچار بسوی فربه کردن آدم های مورد بحث در متن ماجرای تاریخی ،می پردازی که همان زیر پا گذاشتن تعهد نگارش ِ اخلاقی می باشد و انسان وقتی خویشتن را بدون سلاح در برابر درک و تحلیل واقعیت های تاریخی می بیند بناچار به خیالبافی و اسطوره سازی و فاصله گیری از متن و بطن و منظور و مقصود حوادث تاریخی میشود .
زوال و افول تمدن ها ،سعادت اقوام و ملل ها ،استقرار و پایندگی کشور ها در قالب دولت و ملت و پایداری استقلال و هنر آزادگی و فرزانگی ،و میراث گرانبهای تاریخ برای آیندگاه ،مدیون و مرهون همه حواریون این گذر تاریخی می باشد که تاریخ نگاران در صف مقدم آن قرار می گیرند .
فریاد ها ،آمال ها ،آرزو ها ،عشق ها و اشک ها و شکست ها و آرمان ها ،و همه نواهای نهفته و خفته در دل تاریخ را می توان برای نسل های بعدی به ارمغان و یا به هنر ،تصویر و مصور کرد و اگر این امانت و وظیفه بخوبی و مسئولانه ،نگارش و کتابت شود ،میتوان به گسل نسل ها پایان داد واز تجارب اسلاف و پیشینیان در زیستن شرافتمندانه عصر و نسل حاضر ،بهره جست ……
ادامه دارد

جلال میرزااقایی

با کانال همای خبر همراه باشید