همای خبر:در قدیم و بین سالهای ۱۳۴۰تا ۱۳۵۰ جاده رودبنه ویژگی خاصی داشت
با ویژگی ها زیر می توان فهمید که در آن زمان روستاهای کنار گذر این جاده چه شرایطی داشتند، و مردم چگونه زندگی می کردند؟ و دور و بر محیط طبیعی چه خاصیتی برای زندگی عمومی داشت .
در قدیم جاده رودبنه به لاهیجان خاکی یا شوسه ای بود ، که با بارش باران بهاری یا زمستانی گلی و لغزنده می شد و رفت و آمد را سخت می کرد
در تابستان نیز شرایط فرق داشت و بر اساس رفت و اند زیاد ، گردو خاک زیادی از این جاده بلند می شد .
جالب است بدانیم که در قدیم این جاده از میان شالیزارهای برنج و باغ های که بوی بهشت می داد رد می شد ، و در کنار جاده ها پر از نی ، و سبزه بود که در نزدیکی اوتیج کم و بیش در سالهای پیشین آین نی ها دیده می شد.
برای تردد از این جاده بیشتر از قاطر ، الاغ ، اسب یا گاری چوبی و البته بعدها موتور و دوچرخه استفاده می کردند آن هم برای حمل برنج ، چای یا چوپ و کالاهای مازاد کشاورزان برای فروش در شهر لاهیجان .
در مسیر رفت و آمد این جاده قهوه خانه های بین راهی بوده که مردم برای نوشیدن چای یا خوردن صبحانه مثل نیمرو ، یا لوبیا و…..توقف می کردند ، که بیشتر گرمایشی قهوه خانه ها با اجاق های هیزمی و سماورهای قدیمی برای دم کردن چای تولیدی خودشان که کم و بیش دستی بود استفاده می کردند.
جاده قدیمی رودبنه به لاهیجان هوا در صبح ها پر از مه و شبنم بود و صدای قورباغه ها ، مرغابی ها ، لکلک ها و سارها آوازی از سازهای طبیعی از میان نیزارها را به گوش رهگذران می رساند
نتیجه اینکه ، قدیم امکانات امروزی نبود اما تلاش و کوشش و استفاده از تولید و دسترنج کشاورزی و بدست آوردن نان حلال به وفور دیده می شد، و به نوعی تولید به مصرف در تب و تاب سالانه جولان می دهد ، و مردم در خرید یا فروش و حتی قیمت گذاری کالاها بر اساس نیازها ، یا کالا به کالا رعایت عموم را داشتند و سعی می کردند همدیگر را درک و یا کمک کنند .
ادامه دارد