اختصاصی همای گیلان: ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺷﻤﺎﺭﺵ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﺳﺮﻯ ﻧﺒﺮﺩ ﻫﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﺳﺎﻧﻴﺎﻥ ﺷﻴﻮﻩ ﺟﺎﻟﺐ ﻭ ﻣﺪﺑﺮﺍﻧﻪ ﺍﻯ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻴﺪﺍﺩﻧﺪ … ﺳﺎﺳﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﯽ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﺯ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺷﻜﺎﻧﻴﺎﻥ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﻫﺮ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﺮﻓﺮﺍﺯﻯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻴﻨﻬﺎﺩﻧﺪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻧﺒﺮﺩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻴﺪﺍﻧﺪ ..
ﭘﺮﻭ ﻛﻮﭖ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﺪ :
” ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﺒﺮﺩﻫﺎﻯ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﺒﺮﺩ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﻩ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺎﻥ ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻟﺸﻜﺮﻳﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺶ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺷﺎﻫﻰ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﻨﻬﺎﺩ ﺳﭙﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻴﮕﺬﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺗﻴﺮﻯ ﺩﺭ ﺳﺒﺪ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻣﻰ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺳﺒﺪ ﺣﺎﻭﻯ ﺗﻴﺮﻫﺎﻯ ﺳﻠﺤﺸﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﺷﺎﻩ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﻮﻡ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ .
ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻦ ﺳﺒﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺳﺮﺑﺎﺯﻯ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﺳﺒﺪ ﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻳﻚ ﺗﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﻣﻴﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺗﻴﺮﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺒﺪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﺪﻩ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﻳﺎ ﺍﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍﺳﻤﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻗﺪﺭﺩﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﺳﻠﺤﺸﻮﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﺨﺺ ﺷﺎﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺎﻳﻪ ﻭﺍﺳﭙﻮﻫﺮﺍﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ …”
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺎﻳﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﻳﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﺮﻳﻌﺎ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻛﺎﺭﺁﺯﻣﻮﺩﮔﺎﻥ ﻭ ﻣﺪﺑﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﻣﺸﺨﺺ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﻓﻮﺭﻯ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻻﻳﻘﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺳﺘﺤﻜﺎﻡ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺭﺗﺶ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻛﻨﻨﺪ.
ﮔﻔﺘﻨﻴﺴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺁﻣﺎﺭ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻧﺒﺮﺩ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﺳﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﻧﺒﺮﺩ ﻗﺎﺩﺳﻴﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﺒﺮﺩ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺣﺘﻰ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭ ﺍﺭﺗﺶ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺳﺘﻢ ﻓﺮﺧﺰﺍﺩ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﺧﺖ …
ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺎﺩﺳﻰ ﺑﺎ ﻣﻨﻨﺪ
ﺩﺭﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺗﺎﺯﻳﺎﻥ ﺩﺷﻤﻨﻨﺪ
ﮔﻤﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺸﻪ ﭘﺮﺧﻮﻥ ﺷﻮﺩ
ﺯ ﺩﺷﻤﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻭﺩ ﺟﻴﺤﻮﻥ ﺷﻮﺩ
ﺗﺮﺍ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺗﻦ ﺁﺑﺎﺩ ﺑﺎﺩ
ﺩﻝ شاه ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺩ
ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺎﺩﺳﻰ ﮔﻮﺭﮔﺎﻩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
ﻛﻔﻦ ﺟﻮﺷﻦ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻛﻼﻩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای منتشر میشود.
بسیار بسیار عالی و جذاب
درود بی پایان استاد عزیزم
مطالبتان درباره ی ایران باستان به همان اندازه که زیبا و جالب و تفکر برانگیزه ، ناراحت کننده است چرا که هزاران آه و افسوس بر آنچه که ایران زمین در بعضی زمان ها آزموده است
یاد رستم فرخزاد تا همیشه جاودان خواهد ماند
رستم به سازش با اعراب معتقد بود. اما بزرگان کشور بخصوص یزدگرد شاه ساسانی به نصایح وی گوش نداده، همگی خواهان جنگ با اعراب بودند. آنها گمان میکردند که به راحتی اعراب را شکست خواهند داد.
بیاورد صلاب و اختر گرفت ز روز بلا دست بر سر گرفت
یکی نامهای سوی برادر به درد نوشت و سخنها همه یاد کرد
چو آگاه گشتم از این راز چرخ که ما را از او نیست جز رنج بَرخ
بر ایرانیان زار وگریان شدم ز ساسانیان نیز بریان شدم
که تا من شدم پهلوان در میان چنین تیره شد بخت ساسانیان
کزین پس شکست آید از تازیان ستاره نگردد مگر بر زیان
چنین بیوفا گشت گردون سپهر دژم گشت و از ما ببُرید مهر
… سخن هرچه گفتم به مادر بگوی نبیند همانا مرا نیز روی
ورا از من بَدآگاهی آرد کسی مباش اندرین کار غمگین بسی
که آمد به تنگ اندرون روزگار نبیند مرا زین پس شهریار
رهایی نیابم سرانجام از این خوشا باد نوشین ایرانزمین
بسیار جالب و اموزنده بود
سپاس از زحمات حضرتعالی
ز ایـــران و از ترک و از تازیـــان
نژادی پدیـــد آید اندر میــــــان
نه دهـقـان ، نه تـرک و نه تـازی بود
ســخن ها بـــه کـــردار بازی بود
هـمـه گـنـج ها زیر دامـان نهـنـد
بکوشـند و کوشش به دشـمن دهـنـد
به گـیـتـی کـسـی را نـمانـــد وفــــــا
روان و زبـــانـهـا شــود پــر جــفـا
بــریــزنــد خــون از پــی خواســتـه
شـــــود روزگــــار بــد آراســتـــه
زیــان کســان از پـی سـود خـویـش
بجـویـنـد و دیــن انـدر آرنـد پـیـش
فردوسی بزرگ