رسانه‌ای که جنگ را به خانه‌ها آورد (تحلیلی بر نقش ایران‌اینترنشنال در جنگ روانی ۱۲روزه علیه ایران) ✍️ انوشیروان مباشرامینی

اختصاصی همای خبر:در روزهایی که حملات رژیم صهیونیستی به مراکز نظامی ایران در صدر اخبار جهانی قرار داشت، جنگی دیگر اما بی‌صدا و پرنفوذ در جریان بود؛ جنگی در عرصه رسانه و افکار عمومی. شبکه ایران‌اینترنشنال، با عملکردی فراتر از یک رسانه خبری، عملاً تبدیل به یکی از اضلاع جبهه جنگ ترکیبی علیه ایران شد.

روایت‌های این شبکه نه صرفاً اطلاع‌رسانی، بلکه طراحی‌شده برای اثرگذاری بر ذهن و روان مخاطبان ایرانی بود. از تیترهای التهاب‌آور مانند «ایران در آستانه درگیری داخلی» گرفته تا دعوت‌های مستقیم برای اعتراض، پخش ویدئوهای تکراری از مشکلات معیشتی مردم، برجسته‌سازی چهره‌های اپوزیسیون، و استفاده از گرافیک‌های هشداردهنده؛ همه و همه نشان از یک طراحی هدفمند داشت.

این بمباران خبری بی‌وقفه، تأثیر خود را نه‌فقط در فضای مجازی، بلکه در بازار، دانشگاه‌ها، محافل عمومی و حتی روابط خانوادگی بر جای گذاشت. موج نگرانی از آینده، ترس از جنگ، خریدهای هیجانی، و بالا رفتن نرخ ارز، همه از نشانه‌های روانی چنین حملاتی بودند.

بخش نگران‌کننده ماجرا، ورود این رسانه به مرحله خط‌دهی آشکار به سبک و محتوای اعتراضات بود. گزارش‌های هدایت‌شده، پخش هم‌زمان ویدیوهایی با شعارها و روایت‌های مشابه از شهرهای مختلف، استفاده از هشتگ‌های تکراری و دعوت از چهره‌های برانداز، نشانه‌هایی روشن از عبور این رسانه از مرز خبرنگاری و ورود به زمین کنش‌گری سیاسی است.

اما پرسش کلیدی اینجاست: چرا بخشی از جامعه به این رسانه اعتماد می‌کند؟
پاسخ ساده است: وقتی رسانه‌های رسمی در روایت‌سازی به‌موقع، پاسخ‌دهی صریح، زبان شفاف و همدلی با مردم ناکام می‌مانند، خلأ اعتماد شکل می‌گیرد و این خلأ توسط رسانه‌های خارج‌نشین پر می‌شود.

واقعیت این است که رسانه‌های داخلی هنوز نتوانسته‌اند در بحران‌ها نقش مرجع ایفا کنند. روایت‌ها معمولاً با تأخیر، زبان خشک، و بدون روایت همدلانه منتشر می‌شوند. این در حالی‌ست که ایران‌اینترنشنال با مهارت تمام، احساسات را هدف می‌گیرد و با تصویرسازی ذهنی از فروپاشی، به تهییج مخاطب می‌پردازد.

در این میان، مسئولیت نهادهای حکومتی و رسانه‌های داخلی بسیار سنگین است. اگر قرار است در میدان جنگ روانی موفق باشیم، باید به‌جای سانسور، به‌موقع و واقع‌بینانه روایت کنیم؛ به‌جای کلی‌گویی، شفاف و با صدای مردم حرف بزنیم؛ و به‌جای انفعال، ابتکار عمل را در دست بگیریم.

این جنگ، فقط با موشک و پهپاد نیست. جنگی‌ست برای قلب‌ها و ذهن‌ها.
و در این میدان، رسانه‌ها سلاح اصلی‌اند.