در ستایش< کار >○( ۲)/ دکتر رحیم پور دکتری اقتصاد

اختصاصی همای گیلان: خودم هم ۲۰ سالگی به تهران آمده و برای خودم کاری ، دست و پا و جایی را هم اجاره کرده بودم .
اما الحق و الانصاف ؛ کار ِ این جوان خیلی سخت تر و او از من خیلی غریب تر بود. من از شهری دیگر و او از کشوری دیگر.
می خندید و شادمان بود . بعد از تحسین او ، خداحافظی کردم و خرید انجام شد و به خانه باز گشتم .
دو باره؛ نیمه شب شد ؛ صدای چرخ ماشین شهرداری به گوش رسید . دوباره آن زباله دانی پرشده بود.
کارگران شهرداری بلا درنگ ؛ زباله دانی را روی ” ریل ماشین ” نهاده و خالی کردند و آن شیشه های بزرگ پنجره را که به جعبه ای تکیه داده شده بود با میله های آهنی شکسته و به داخل ماشین زباله پرتاب می کردند .
این ها را می بردند تا دوباره ” بازیافت ” کنند و این چرخه ی ” سازندگی”،”ویرانی” و “سازندگی ” دنباله دارد.
صبح برخاستم و بیرون رفتم و هنگام ِ غروب؛ آن مرد میانسال را دوباره دیدم و احوالپرسی کردم . مرا نشناخت. بعد که دیروز را یاد آوری کردم . شناخت و دوباره؛ گرم گرفت و گفت : آن پنکه را ۴۰ هزارتومان و قفسه کتابخانه ی آهنی را نیز کیلویی فروختم .
گفتم : فقط همین کار را انجام می دهی ؟
گفت :من در آن خیابان ؛ سرایدار یک ساختمان هستم و ماهیانه یک میلیون و دویست هزار تومان حقوق می گیرم و روزی چند بار هم این زباله دانی را جستجو و کاغذ و ظرف های پلاستیکی فراهم کرده و می فروشم.
دریافتم که ایشان هم ” افعانی ” هست .
از اینکه در این هیاهوی شهر ؛ دونفر با اراده ی اهنین و عزم ِجزم ؛ دور از خاک و کشورشان؛ اینگونه تلاش برای معاش می کردند ؛ خیلی خوشحال شدم و با خود گفتم : ایکاش؛ایرانیان ِبیکار نیز این چنین ، پشتکار و تلاش می داشتند ؛ تا با دو تا ؛دستان ِ خویش ؛ هزینه ی زندگی شان را فراهم می ساختند!
جمع بندی :
” کار “برای هر انسان سالم و توانمند لازم است . کارهایی ؛سخت و کارهایی هم ؛آسان است .
قوانین ِ کار در ایران ؛ استثماری و بی نظم است .
کار ، درآمد، موقعیّت ، هویّت و شخصّیت ؛ بهمراه دارد .
در همه ی جای این جهان ،افراد ِ کشورهای دیگر ، شهروند ِ درجه ۲ حساب می شوند.
وضعیت کاری و زندگی افغانی ها در ایران، قانونمند نیست . عموما از بیمه و… بدورند .
حضور بلندمدت افغانی ها در ایران؛ بخش ِ زیادی از بازار ِ کار ِ ایرانیان را ازبین برده است .
البته ؛ کارفرمایان ِ ایرانی ؛ به علت دسترسی ارزان به نیروی کار افغانی، سبب خروج نیروی کار ایرانی در بخش های ساخت و ساز و کشاورزی در کلانشهر ها شده اند .
در هتل ها ، پایانه ها ، رایانه ها ، آموزشگاه ها ، کارخانه ها ؛ حُجره ها ، مغازه ها و مطّب ها، صاحبکاران ِ اقتصادی ؛کوشش می کنند که دستمزد ِ نیروی کار ایرانی را؛ بین پانصد هزار تومان تا یک میلیون تومان ؛ نگه دارند و از بیکاری فزاینده در ایران زمین؛ نهایت ِ استثمار را انجام دهند .
البته ؛ همه این نابسامانی ها بر می گردد به تفکر نئولیبرالی دولت و حامیان فکری آن ها که مکانیسم عرضه و تقاضا را باور دارند.
حال آنکه خط فقر در شهر های کوچک و بزرگ بین دو تا سه میلیون تومان [در ماه ] است .
اما سرمایه داری بی بند و بار ایرانی و دولت حامی آن،خط فقر را مبنا قرار نمی دهد بلکه قانون ِ عرضه و تقاضا را که برایشان سود آور وغیر انسانی و استثماری است ، معیار ِ پرداخت قرار می دهند !
بنابراین نیروی کار در ایران ؛روز بروز؛ از عدالت اجتماعی دورتر می شوند که پیامد ِ آن ، ژرف تر شدن ِ فاصله ی طبقاتی ، فقر و فساد ِ بیشتر خواهد شد . < پایان >

با کانال همای خبر همراه شوید