اختصاصی همای گیلان، از مدتی پیش – شاید از روز جمعه -خورشید در شهرم ایران عزیز و رشت دوست داشتنی ، عقب نشست و ما مجبور هستیم
در هوای یخ زده و دلمرده کرونایی ، چشمان مان را بر نسیم بال پرندگان ببندیم ، انگار گلوله ایی سفت در حلق مان جا خوش کرده است .

لبخند از شاخسار درختان أشیانه عشق خانواده های ایرانی وگیلانی به زیر ریخته است ، به ازای هر دقیقه ایی که پشت سر گذاشتیم به قول گارسیا مارکز ، ۶۰ ثانیه روشنایی را از دست داده و می دهیم .

عزیزان مان را با روحی محتاط و اجباری کراهت امیز و اندوهناک به بیرون از منزل بدرقه می کنیم ، غرق در رویاهای نازل اینده و شمارش حسرت های پیشین بوده و در اتش
کنجکاوی می سوزیم .

می دانیم که بلا و وحشت – کرونای سلیطه وبد شگون – قربانیان را اگاهانه به مسلخ می برد و حتی به خشمی که از چشمان مان به سویش پرتاب می کنیم ، اعتنائی نمی کند ، همه اطمینان داریم فردا از ان ما و فرزندان ماست ، افسوس که شبح کرونا نیز همچو سایه ی سمج در این زمستان دست از تعقیب مان بر نمی دارد .

از دیرباز، تبسمی در حافظه مان است که فرشتگان از سوی خداوند ، دانه ی زرین مهربانی ، محبت و سلامت را بین مردم می پاشند، من از طرف خودم و شاید جمعی از مردم شریف ، وظیفه دارم از اهوراییان پاک سیرت و سپید پوشان فرشته صفت ، مردان وزنانی شجاع ، مطهر و به باورم مقدس ، که درخشندگی روز را با پنجره هایی پراز هوای مطبوع و دلکش به روی مان گشاده اند وبا کرونای اهریمنی به مقابله برخاسته اند ، سپاسگزاری کنم .

اینک که من این سیاه مشق را قلمی می کنم
برخی از این نازنینان با روحی شکوهمند ، اینک خود دربستر ، محتاج درمان و دعای صمیمانه ی همه ما هستند .

من بوسیدن دستان اشخاص را نمی پسندم ولی اینک بالاترین غرورم این است که بتوانم مانند شبنمی کوچک با اهی سرشار از لذت ، بر پشت دستان خانواده عظیم درمان شهرم ایران و گیلان بوسه بزنم
که به من اموختند هنوز اریوبرزن ها ، سورنا ها ، داریوش ها ،فهمیده ها و سلیمانی ها در ایرانم فراوانند .

با کانال همای خبر همراه باشید