✅ برای چهار دهه آینده چه برنامه ریزی کرده ایم ؟ و قراره در سال ۲۰۵۰ کجا باشیم ؟
✍رضا بژکول : پژوهشگر اجتماعی
جهان تا سال ۲۰۵۰ شاهد تغییرات گسترده ای در حوزه های مختلف خواهد بود. تغییرات تدریجی اقلیمی ، جهانی شدن ، دستاوردهای علمی و وضعیت آب ، مهاجرت ها و… همه و همه نشانه های از تغییرات گسترده در چهار دهه آینده خواهد بود .
حال سئوال ما دغدغه مندان این است که برای آن روزها که قطعا نوه های ما زیست خواهند کرد ، ایران چگونه خواهد بود؟ و برنامه ریزان کشور چه تدبیری از هم اکنون اندیشیده اند ؟
تا آن زمان جایگاه کشور ما در کره زمین چیست ؟ کشاورزی ما چگونه است و چه محصولاتی را می توانیم تولید کنیم ؟ تغییر اقلیمی چه محصولی از ما را حذف خواهد نمود ؟ و ما چه محصولی را جایگزین آنها می کنیم ؟ چقدر زمین قابل کشت داریم ؟ چقدر شور و غیر قابل کشت می ماند ؟ چه قدر به دلیل نبود آب غیر قابل کشت است ؟ چه مقدار آب برای ابیاری داریم ؟
در جهان آینده سرزمین خشک ما چه جایگاهی دارد ؟ کدام منابع آبی هنوز پا برجاست ؟ آیا منابع آب را حفظ می کنیم ؟ چه مناطقی به دلیل کمبود آب خالی از سکنه خواهد شد ؟ وضعیت آب و هوایی حاکم بر کشور ما چگونه است ؟ آیا سرپناه های ما برای آن زمان و تغییرات آن دوران مناسب است؟ مشکل و مشکلات ما در آن زمان چیست ؟ آیا برای مشکلات برنامه ریزی کرده ایم ؟ آیا نفت و گاز و آهن ، مس و ده های ماده تجدید ناپذیر که امروز راحت از آن مصرف می کنیم و متاسفانه به فکر نسل آینده هم نیستیم ، باز وجود دارد ؟
کدام منابع در آن زمان اهمیت دارد ؟ ارزش و جایگاه نفت در آن زمان کجاست ؟ تکنولوژی و علوم جدید چقدر در کشور ما نهادینه و قابل استفاده و چه میزان در زندگی ما تاثیر گذاره ؟
علوم جدید بیوتکنولوژی و نانو تکنولوژی چه جایگاهی در تولید کشور ما دارد ؟ چه گیاهان و حیوانات تراریخته ای را تولید کرده ایم ؟ چه محصولات تغییر یافته ژنتیکی در سبد غدایی ما وارد شده ؟ در پروتکل های سرزمینی و منابع تا چه میزان منافع ما رعایت شده ؟ اولویت اول آن زمان چیست ؟ ما چه قدر برای آن زمان برنامه ریزی کرده ایم ؟ نیازهای اجتماعی و رفاهی و…در آن زمان چیست ؟ جمعیت کشور ما آن زمان چقدر است ؟ هرم سنی جمعیت به چه صورت خواهد بود ؟ هرم علمی و تخصصی جمعیت چگونه خواهد بود ؟ و سئوالاتی که ما را وادار می کند که آن را مطالبه کنیم تا نسل آینده به ریش ما نخندد که با آن همه رسانه ارتباطی ، چرا ساکت بودیم !!
بر اساس داده ها در سال ۲۰۵۰ جمعیت جهان به ۱۰ میلیارد نفر می رسد! در آن دوره ما کجای جهان قرار داریم ؟ جمعیت ایران که در آن تاریخ به صد
میلیون نفر می رسد چه برنامه های برای برون رفت طراحی کردیم ؟
در آن زمان چه عاملی باعث رشد تمدن ها می شود ؟ اقای اسمیت با نوشتن کتاب جهان در سال ۲۰۵۰ اینگونه پیش بینی کرده که عواملی همچون اقتصادی ، و تمایل و علاقه افراد جامعه ، وجود قانون و مقررات پایدار ، شرکای تجاری قابل اتکا و مستدام ، همسایگان مهربان و صلح طلب و تغییرات اقلیمی باعث تقویت تمدن ها خواهد شد ، یا نه ؟ آیا به آن هم اندیشیده ایم ؟
از جهت هرم سنی در آن دوران چه تدابیری را پیش بینی کرده ایم ؟ آورده اند در سال ۲۰۵۰ میانگین سن ایرانی ها از ۲۵/۹ به ۴۰/۶ سال خواهد رسید ! با پیشگفته های مطرح شده ، قطعا کشور به نیروی جوان محتاج است( اگر چه ربات ها فراگیر می شوند) سیستیم ارتباطات و صلح در جهان به گونه ای خواهد شد تا کشورهای نیازمند بتوانند از نیازکشورهای دیگر بخصوص نیروی کار بهره ببرند ، ما آن زمان کجای این تغییرات و برنامه برای جوانان خواهیم بود ؟
سئوالات مطرح شده می تواند ذهن همه مدیران و مسئولان و کارشناسان واقع گرا در داخل را به چالش بکشد که ما برای آن دوران چه باید بکنیم و کجای جهان بایستیم ؟
آینده را از هم اکنون مورد گفتگو و برنامه ریزی قرار دهیم و برای برنامه ریزی ها تاخیر نکنیم که فردا دیر است !
سیر تحولات در جهان و منطقه شتابش آن قدر بالاست که اگر غفلت کنیم آسیب آن برای نسل اینده حتمی است.
اولویت ها را دریابیم و روی آن سعه بگذاریم.
اولویت های همچون آب ، غذا ، جمعیت ، تغییرات اقلیمی ، مهاجرت ها ، کار ، هرم سنی ، تکنولوژی ، فناورهای جدید و…….
می شود با نگاه های بازتر و استفاده از ظرفیت های متنوع تر داخلی و خارجی از متخصصان تا نخبگان برای آیتده برنامه ریزی کرد.
هر چقدر دیرتر بجنبیم فاصله ما با منطقه و جهان بیشتر خواهد شد .و هر چقدر تخصصی تر بنگریم و از همه افراد با هر نگاه و نگرش فکری بهره بیشتری ببریم می توانیم آینده بهتری برای نسل اینده بسازیم
در یک جمله
اقایان مسئول اولویت ها را درست انتخاب کنید و برای آن از حالا برنامه ریزی کنید ، فردا دیر است زمان به سرعت می گذرد