مالکیت مقامات خوب یا بد ؟! / علی رحیم پور

اختصاصی همای گیلان: افلاطون در ۳۰۰۰ سال قبل کتابی به نام ” جمهوریت ” نوشت .
مردم را به سه دسته تقسیم کرد :
۱ ) عده ای از جنس طلا هستند مانند فلاسفه و اشراف .
۲ ) عده ای از جنس نقره هستند مانند نظامیان .
۳ ) بقیه مردم از جنس آهن هستند . مانند کشاورزان ، صنعتگران و….
البته این ” مدینه فاضله ” افلاطون دارای ویژگی هایی هم بود :
افراد نمی توانستند جنس یا گروه خود را تغییر دهند .
یعنی فردی صنعتگر نمی توانست نظامی یا فیلسوف شود و بالعکس .
و به نوعی برده داری را هم قبول داشت !
البته افلاطون یک نکته بسیارمهم و تعیین کننده در این ” مدینه فاضله ” اش داشت :
فلاسفه یا اشراف و نظامیان نباید دارای مالکیت خصوصی باشند !
چرا ؟
چون این مالکیت سبب می شود که این دو گروه ؛ وظایفشان مانند حکومت داری و نگهبانی کشور را به خوبی انجام ندهند .

این ایده لغو مالکیت؛ بعد ها در تاریخ؛ مورد استفاده ی اندیشمندان زیادی قرار گرفت !
بنابراین به این نتیجه می رسیم که بیشتر حاکمان خرد و کلان کشور و نظامیان به جای آنکه به وظایف تعیین شده خود بپردازند بیشتر سرگرم شرکت ، کارخانه ، بانک ، زمین و ساختمان خویش اند .
در این حالت بدیهی است که تعداد شکایت ها در قوه قضائیه بالا باشد
و به مرز ۱۵ میلیون پرونده برسد !
دوره حاکمیت مغول در ایران ؛ به فرماندهان نظامی خود چند پارچه
آبادی تحت عنوان ” سیورغال ” و
دوره حاکمیت قاجاریه ” تیول “و “دوره حکومت پهلوی ” هم ” چندین روستا”
به نظامیان داده می شد .
از اینرو ؛ بر این باورم ؛ نداشتن مالکیت حکومتگران و نظامیان چاره کار است .
بهترین و زیبا ترین سخنی که تا کنون شنیده ام ؛ همین سخن افلاطون بوده است .
در کشورهای پیشرفته درصدی از سفارش افلاطون اجرا می شود .
اما در کشورهای درحال توسعه ؛ قدرت اقتصادی ، سیاسی ، نظامی و معنوی یکجا در طبقه حاکم ؛ انباشته است که همان مثلث ” زر و زور و تزویر ” است .
بدیهی است که حاکمان و نظامیان ؛ نظارت بر خود را بر نمی تابند .
در شرایط عدم نظارت و پایش؛ بدیهی است که مفاسد افزایش می یابد .
بر همین اساس بود که امام علی ( ع ) شخصا ؛مالکیت نداشت و جایی در تاریخ نوشته نشده است که ایشان مالک آبادی یا کاخی باشد و همچنین از پیدایش چنین پدیده ای در حکومت کوتاه پنج ساله اش جلوگیری می کرد و حاکمان و نظامیان مال اندوز دوره ی حکومت خویش را دادگاهی و مصادره اموال کرد و جالبتر این که به انباشته های حاکمان دوره ی قبل از خود هم حساسیت داشت حتی اگر در کابین زنان رفته بود .
جنگ هایی مانند ” جمل ” را نیز به جان خرید و حاضر نشد به یاران دیروز خود ، خانه ای یا زمینی بدهد که می دانید .
پس نتیجه می گیریم که ؛
راه حل ریشه کن کردن مفاسد اجتماعی در هر کشوری امروزه همانند دوران طلایی تاریخ این است که ” دولتمردان و نظامیان خرد و کلان ” از بانکداری و بنکداری ، صید و صیادی ، واردات و صادرات ، مستغلات ، کوه خواری و باغداری، راه و راه سازی و معدن داری ، قانونا منع و از داشتن ” مالکیت ” و سود بردن ؛ دور شوند و در برابر کاری که برای گرداندن حکومت و امور نظامی و انتظامی انجام می دهند ؛ فقط و فقط مزد و حقوق بگیرند تا اولا مفید تر و ثانیا سالم تر ثالثا شیفته ی خدمت باشند نه قدرت و ثروت .
در غیر اینصورت کشور و حکومت ایران ؛ هر بخشی از آن ؛ در اختیار قوم و گروه و طایفه ای قرار می گیرد و می شود حکومت ملوک الطوایفی!که مفاسد آنرا بخوبی می دانید .

//علی رحیم پور